آگهینامه
آگهی نامه یا نیازمندیها معمولاً به مجموعهای از تبلیغات دستهبندی شده گفته میشود که از روشهای مختلف در اختیار مشتریان قرار میگیرند و به آنها این امکان را میدهند که نیازهای روزمره خود را از طریق فهرست موضوعی آگهی نامه بیابند. آگهی نامهها در روشهای مختلفی عرضه میشوند. یکی از روشهای سنتی انتشار آگهی نامه، روش چاپی میباشد. برای سایر روشهای آگهی نامه میتوان وب سایت، نرمافزارهای مالتی مدیا و نرمافزارهای موبایل را نام برد. یکی از معروفترین آگهی نامههای چاپی، نیازمندیهای همشهری ست. از روشهای جدید و مدرن در ایران، آگهی نامههای اینترنتی میباشند و شبکه بی پی کارت از جمله مطرح ترینهای حوزه وب سایت و اپلیکیشن موبایل میباشد.
معمولاً دو شیوه در آگهی نامهها بیش تر رواج دارد؛
در روش اول، صاحبان مشاغل، فروشندگان کالا و ارائه دهندگان خدمات، شرحی از فعالیت خود را به مخاطبان معرفی میکنند و به جذب مشتری اقدام میکنند و در روش دوم، آگهی نامهها نقش بنگاههای حراجی را بازی میکنند. بدین صورت که فروشنده محصول، مشخصات یک وسیله (معمولاً مستعمل و دسته دو) را در آگهی نامه درج میکند و کسانی که به وسیله معرفی شده نیاز دارند، آن را خریداری میکنند. که این مورد گاهی به صورت مزایده نیز ایجاد میشود.
محدودیتها
در تاریخ ۲ شهریور ۱۳۸۹، با اعلام دفتر تبلیغات و اطلاعرسانی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، چاپ و انتشار آگهیهای مربوط به نگهداری، خرید و فروش، غذای حیوانات خانگی (به ویژه سگ و گربه) در آگهی نامهها ممنوع شد[1]
در تاریخ ۲۸ آذر ۱۳۸۹، مدیر کل مطبوعات و خبرگزاریهای داخلی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی اعلام کرد: انتشار هر گونه نشریه به صورت آگهی نامه ممنوع و غیرمجاز است و انتشار نشریات به این صورت که ۱۰۰ درصد مطالب آن آگهی باشد، غیرقانونی بوده و هر نشریهای حداکثر ۳۰ درصد حجم خود را میتواند به آگهی اختصاص دهد.[2]
در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ آگهینامه موجود است. |
پانویس
- «ممنوعیت چاپ و انتشار آگهی حیوانات خانگی». بایگانیشده از اصلی در ۲۷ اوت ۲۰۱۰. دریافتشده در ۲۸ فوریه ۲۰۱۱.
- «ایرنا: انتشار هرگونه آگهی نامه ممنوع و غیرقانونی است». بایگانیشده از اصلی در ۴ مارس ۲۰۱۶. دریافتشده در ۲۸ فوریه ۲۰۱۱.