ابراء (حقوق)
اِبراء اصطلاحی است در فقه و حقوق مدنی ایران به معنی چشم پوشی اختیاری ِ طلب‌کار از طلب خود نسبت به شخص یا اشخاص دیگر.[1] ابراء از اسباب سقوط تعهدات محسوب می‌رود و در فقه آن را به اسقاط ما فی الذمه تعبیر می‌کنند، یعنی اسقاط[2] چیزی که بر ذمه است. ابراء نوعی ایقاع است و برابر حقی که مورد ابراء قرار می‌گیرد هیچ عوضی وجود ندارد.[3] ناصر کاتوزیان ابراء را اینگون تعریف می‌کند:ابراء ایقاعی است رایگان که به موجب آن طلب‌کار از حق خویش می‌گذرد.[4]
پانویس
- ابراء عبارت است از اینکه دائن از دین خود به اختیار صرف‌نظر کند-ماده ۲۸۹ قانون مدنی
- از بین بردن حق یا ملکیت توسط صاحب آن حق
- شرایع‌الاسلام جلد ۴. ص ۲۴۲ (دائرة المعارف فقه اسلامی)
- کاتوزیان، حقوق مدنی، ایقاع، ۳۵۳.
منابع
- جعفری لنگرودی، محمد جعفر (۱۳۹۰). ترمینولوژی حقوق. تهران: کتابخانه گنج دانش. شابک ۹۶۴-۵۹۸۶-۰۷-۹. پارامتر
|تاریخ بازیابی=نیاز به وارد کردن|پیوند=دارد (کمک) - کاتوزیان، ناصر (۱۳۹۰). حقوق مدنی، ایقاع. تهران: نشر میزان. شابک ۹۶۴-۷۸۹۶-۸۰-۸. تاریخ وارد شده در
|تاریخ بازبینی=را بررسی کنید (کمک); پارامتر|تاریخ بازیابی=نیاز به وارد کردن|پیوند=دارد (کمک)
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.