ابزار هماهنگ ساز

ابزار هماهنگ ساز یا هماهنگ ساز اسلحه، که گاهی اوقات با دقت کمتر قطع کننده نامیده می‌شود، ابزاری است که در هواپیماهای تک موتوره با پیکربندی کشنده (کشش هواپیما رو به جلو توسط پروانه) به تسلیحات متصل می‌شود تا خلبان بتواند از بین پروانه در حال چرخش بدون اینکه گلوله‌ها به تیغه‌های آن اصابت کند، تیراندازی نماید. در این ایده تسلیحات ثابت مانده و به جای نشانه‌گیری با خود اسلحه، کل هواپیما به سمت هدف نشانه می‌رود.

تنظیم ابزار هماهنگ سازی مسرشمیت ب‌اف ۱۰۹ ای (ژانویه ۱۹۴۱). یک دیسک چوبی به پروانه متصل استفاده شده‌است تا مکان عبور فشنگ‌ها از بین آن مشخص شود.

در این حالت مشکلات عملی زیادی به وجود می‌آید که بیشتر آن‌ها ناشی از ماهیت ذاتی دقت پایین اسلحه خودکار هنگام شلیک، سرعت بسیار زیاد (و متغیر) تیغه‌های پروانه درحال چرخش و سرعت بسیار بالای مورد نیاز برای ابزار هماهنگ‌کننده این دو است.

به دنبال ایده‌های آگوست اویلر که به نظر می‌رسد اولین کسی بود که پیشنهاد شلیک اسلحه ثابت در جهت پرواز هواپیما را در سال ۱۹۱۰ ارائه کرد؛ طراحی و آزمایش هماهنگ ساز اسلحه در سال‌های ۱۹۱۳ و ۱۹۱۴ در فرانسه و آلمان در حال انجام بود. با این حال اولین ابزار هماهنگ ساز عملی که فاصله زیادی با نمونه قابل اطمینان نهایی داشت، بر روی جنگنده تک‌باله آیندکر (خود در آلمانی به معنای تک‌باله) نصب شد که در اواسط سال ۱۹۱۵ وارد نیروی هوایی امپراطوری آلمان گردید. موفقیت آیندکر منجر به طراحی ابزارهای متعدد هماهنگ ساز اسلحه شد که با ابداع وسیله هیدرولیک کنستانتینسکو در بریتانیا با اطمینان قابل قبول در سال ۱۹۱۷ به اوج خود رسید. تا پایان جنگ جهانی اول مهندسان آلمانی تلاش زیادی برای دستیابی به یک ابزار الکتریکی به جای موارد مکانیکی یا هیدرولیکی جهت ایجاد پیوند بین موتور و اسلحه کردند.

از سال ۱۹۱۸ تا اواسط دهه ۱۹۳۰، تسلیحات استاندارد یک جنگنده دو اسلحه هماهنگ شده با کالیبر تفنگ سبک بود که از میان تیغه‌های پروانه رو به جلو شلیک می‌کردند. با این وجود در اواخر دهه ۱۹۳۰ نقش اصلی این جنگنده‌ها به‌طور فزاینده ای مقابله با بمب افکن‌های بزرگ و تمام فلزی به حساب می‌آمد که تسلیحات «سنتی» سبک آنها بدین منظور ناکافی بود.

از آنجایی که استفاده از بیش از یک یا دو قبضه اسلحه در فضای محدود موجود در جلوی بدنه هواپیمای تک موتوره غیرممکن بود، نصب تسلیحات روی بال‌ها که مسیر شلیک آن‌ها خارج از محل چرخش پروانه بود، افزایش پیدا کرد. استفاده از این طراحی تا حدودی ثمر بخش بود اما استفاده از ابزار هماهنگ ساز تا معرفی پیشرانه‌های جت و عدم وجود پروانه ای در آن‌ها که با اسلحه هماهنگ شود، متوقف نشد.

منابع
    This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.