جزیره اریوموته

جزیره اریوموته بزرگترین جزیره یاایاما ژاپن است و بعد از خود جزیره اوکیناوادومین جزیره بزرگ در استان اوکیناوا است.

جزیره اریوموته
جغرافیا
مختصات۲۴°۱۷′۳۳″ شمالی ۱۲۳°۵۱′۴۳″ شرقی
مجمع‌الجزایرYaeyama Islands
مساحت۲۸۹٫۲۷ کیلومتر مربع (۱۱۱٫۶۸۸ مایل مربع)
کرانه‌ها۱۳۰٫۰ کیلومتر (۸۰٫۷۸ مایل)
بیشترین ارتفاع۴۶۹٫۵ متر (۱٬۵۴۰٫۴ پا)
کشور
ژاپن
اطلاعات جمعیتی
جمعیت۲۳۴۷
عکس ماهواره ای از جزیره اریوموته، آوریل ۲۰۱۴. اریوموته در مرکز است و جزایر کوچک دیگری نیز وجود دارد که اطراف آن را احاطه کرده‌اند.

مساحت این جزیره ۲۸۹٫۲۷ است کیلومتر مربع و جمعیت آن تا سال ۲۰۰۵ سال ۲٬۳۴۷ نفر بوده‌است. این جزیره فاقد خط هوایی است و بیشتر بازدید کنندگان - بیش از ۳۹۰٬۰۰۰ نفر در سال ۲۰۰۶ - از ایشیگاکی با کشتی فاصله‌ای به طول ۳۱٫۴ کیلومتر طی می‌کنند. این جزیره از نظر اداری متعلق به تاکه‌تومی در استان اوکیناوا است. زیرساخت‌ها به یک جاده ساحلی واحد محدود می‌شود که دهکده‌ها را در سواحل شمالی و شرقی متصل می‌کند.

حیات وحش

این جزیره به زیستگاه گربه ایریوموته مشهور است، گربه وحشی که گونه در معرض انقراض است که فقط در اریوموته یافت می‌شود. تا تاریخ ۲۰۰۷ تعداد این گونه از گربه ۱۰۰–۱۰۹ عدد تخمین زده می‌شود.[1]

این جزیره دارای یک مار سمی به نام Trimeresurus elegans است که در گویش محلی به نام habu شناخته می‌شود، و گونه ای از افعی گودال که میزان گزش آن ۳٪ و معلولیت دائمی آن ۶–۸٪ است.[2]

فرهنگ

برخی از مردم جزیزه از آنها گویش ایریوموتای زبان یاایاما را صحبت می‌کنند.

تاریخ

این جزیره دارای شهرک‌های کمی از ماهیگیران و پرورش دهندگان برنج در مناطق ساحلی بود، اما هرگز جمعیت زیادی نداشت تا زمانی که معدن ذغال سنگ ایریوموت بین سالهای ۱۸۸۹ و ۱۹۵۹ در این جزیره شروع به فعالیت کرد.

در طول جنگ جهانی دوم برخی از ساکنان ایشیگاکی را مجبور کردند تا به ایریوموت پناه ببرند، بسیاری از آنها به مالاریا مبتلا شدند. پس از جنگ، نیروهای ایالات متحده در ژاپن مالاریا را از جزیره ریشه کن کردند و از آن زمان جزیره بدون مالاریا بود. این جزیره، همراه با بقیه استان اوکیناوا، تا سال ۱۹۷۲ به عنوان قلمرو تحت کنترل ایالات متحده باقی ماند. ایریوموت در ۱۷ ژوئن ۱۹۷۲ به ژاپن بازگشت.

اقتصاد

اقتصاد جزیره به غیر از گردشگری، با تولید محصولات کشاورزی، در درجه اول از آناناس، نیشکر، انبه، پرورش مروارید[3] و ماهیگیری پایدار است.

منابع
  1. 環境省. (به Japanese) http://www.env.go.jp/press/press.php?serial=10060. Retrieved 10 June 2012. Unknown parameter |trans_title= ignored (help); Missing or empty |title= (help)
  2. U.S. Navy (1991). Poisonous Snakes of the World. New York: Dover Publications Inc. شابک ‎۰−۴۸۶−۲۶۶۲۹-X .
  3. "Archived copy". Archived from the original on 2014-10-06. Retrieved 2014-10-03.

پیوند به بیرون
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.