حق و باطل در ادیان
حق جمع حقوق در لغت به معانی راست درست راستی درستی عدل ثابت و سزاواری است و باطل در مقابل آن نادرست دروغ بیهوده غلط و اباطیل است.[1] و.[2]حق یکی ازنام‌های خداوند است.[3]
حق و باطل درآیات قرآن
در قرآن کریم دو راه پیش‌بینی شده‌است که یکی انسان را به سر منزل مقصود و بهشت ابدی می‌رساند و دیگری مقصدش گمراهی و تباهی و نهایت دوزخ است. از این دو راه به نجدین، خیر و شر، رشد و غی، حق و باطل تعبیر شده‌است و کسانیکه در هریک از این مسیر قرار می‌گیرند تحت عناوین زیر هستند:
- مؤمنین و کافرون و مشرکین و منافقین (از جهت فکری)
- محسنین و مکذبین (از جهت عملی)
- صادقین و کاذبین (از جهت عملی)
- مصلحین و مفسدین (از جهت عملی)[4]
- ابرار و فجار یا اشرار (از جهت اخلاقی)[5]
- اتقیاء (سعداء) و اشقیاء (از جهت اخلاقی)
- متقین و طاغین (از جهت اخلاقی)
- خیر البریه و شر البریه (از جهت گروهی)[6]
- حزب‌الله و حزب الشیطان (از جهت گروهی)
- اصحاب المیمنه و اصحاب المشمئه (در آخرت)[7]
- اصحاب الشمال و اصحاب الیمین (در آخرت)
- اصحاب الجنه و اصحاب الجحیم (در آخرت)
- حسن ماب و شر ماب (در آخرت)
- حق و باطل[8]
درادیان دیگر
- در ادیان ابراهیمی واژه حق در معنی آنچه پیروان آن دین یا فرقه به عنوان حقیقت مطلق و درستی محض در نظر می‌گیرند استفاده می‌شود
- در دین بودا، به کسانی که از چرخه باززایش رهایی یافته‌اند حق‌یافته (تتاگته) گفته می‌شود.
پانویس
- فرهنگ معین
- لغتنامه دهخدا
- اسماءالحسنی
- بقره ۲۲۰
- انفطار ۱۳ و ۱۴
- بینه ۶ و ۷
- واقعه ۸ و ۹
- اسراء ۸۳: جاء الحق و زهق الباطل ان الباطل کان زهوقا
منابع
- بلوچ، غلام‌رضا، فرهنگ مصور فارسی
- فرهنگ موضوعی فانی و خرمشاهی
- تفسیر نمونه
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.