خواجه شمس‌الدین علی
سلطان شمس الدین علی چشمی (۷۴۸–۷۵۲ ق) از برجسته‌ترین حاکمان سربداران بود. طغای تیمور پس از اطلاع از حکومت یافتن شمس الدین علی، حرکت سپاه خود را به سوی خراسان لغو کرد و با او پیمان صلحی امضا کرد، به شرط آنکه شهرهای تصرف شده در زمان امیرمسعود، در اختیار شمس الدین علی قرار گیرد.
| شمس الدین علی چشمی | |
|---|---|
| امیر سربدار | |
| سلطنت | ۱۳۴۷ تا ۱۳۴۸ میلادی |
| پیشین | شمس الدین فضل‌الله |
| جانشین | یحیی کرابی |
| دودمان | سربداران |
| دین و مذهب | اسلام |
شمس الدین علی، از نزدیکان شیخ حسن جوری، تلاش کرد تا میان سربداران و درویشان، توازن قدرت برقرار کند. از این رو، اصلاحاتی برای بهبود وضع جامعه انجام داد که تقویت سربداران را به دنبال داشت.
وی ارغنون شاه را محاصره کرد؛ اما وقتی از خبر حمله ملک معزّالدین کرت آگاه شد، از محاصره ارغنون شاه دست برداشت و به سبزوار بازگشت. کوشش او در اتحاد میان سربداران و درویشان، دوام چندانی نداشت و مریدان شیخ به مخالفت با او پرداختند. درویش هندوی، حاکم و نایب شمس الدین علی در دامغان، قیام کرد؛ ولی شمس الدین علی، قیام او را سرکوب کرد و او را به سبزوار آورد و خوارش کرد. سید عزالدین سوغندی از ترس شمس الدین، خراسان را ترک کرد و به سوی مازندران حرکت کرد که در بین راه درگذشت.
حیدر قصاب، مسئول امور تمغا (مالیاتی بود که از صنعتگران، پیشه وران و بازرگانان، به صورت نقد گرفته می‌شد) از ملازمان شمس الدین علی بود. حیدر، بخشی از اموال مالیاتی را تحویل شمس الدین علی نداده بود و از مجازات او بیمناک بود تا اینکه شمس الدین علی، حیدر را مورد اهانت قرار داد و حیدر نیز او را به قتل رسانید.[1]
پانویس
- حسین حسینیان مقدم، منصور داداش نژاد، حسین مرادی نسب و محمدرضا هدایت پناه زیر نظر دکتر سید احمدرضا خضری (۱۳۹۳). تاریخ تشیع ۲: دولت‌ها، خاندان‌ها و آثار علمی و فرهنگی شیعه. تهران: پژوهشگاه حوزه و دانشگاه. صص. ۱۱۴. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۷۸۸-۳۷-۳.
منابع
- تذکره الشعرا
- روضه الصفا، ج ۵
- حبیب السیر، ج ۳
- مجمل فصیحی، ج ۳