طاق نصرت رامهرمز
تاق نصرت یا طاق نصرت مربوط به دوره ساسانیان - دوران‌های تاریخی پس از اسلام است و در رامهرمز جای گرفته است. این اثر در تاریخ ۲۴ شهریور ۱۳۱۰ با شمارهٔ ثبت ۵۰ به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.[1]
| طاق نصرت رامهرمز | |
|---|---|
| نام | طاق نصرت رامهرمز |
| کشور | ایران |
| استان | استان خوزستان |
| شهرستان | رامهرمز |
| اطلاعات اثر | |
| نام‌های دیگر | تاق نصرت رامهرمز |
| اطلاعات ثبتی | |
| شمارهٔ ثبت | ۵۰ |
| تاریخ ثبت ملی | ۲۴ شهریور ۱۳۱۰ |
پیشینه
تاق (طاق) نصرت ساسانی رامهرمز در میان نخستین آثار تاریخی ثبت شده در ایران بود که در فهرست آثار ملی ایران جای گرفته است. محمد جواد مشکور در کتاب "جغرافیای تاریخی ایران باستان" دربارهٔ این اثر آورده:
از خرابه‌های قدیم "رامهرمزد" یکی معروف به طاق نصرت است که در آنجا آثاری از دوره ساسانی بدست آمده است".[2]
دکتر ایرج افشار می‌نویسد:[3]
یک بنای محقر که گویا اصل ساسانی یا اوایل اسلام داشته و بارها تعمیر شده و در مدخل شهر رامهرمز قرار داشته و در آن نقاشی یا ترکیب باستانی یا موقعیتی تاریخی مشاهده نشده بود، ولی از دیرباز به نام «طاق نصرت ساسانی» معروف بوده است.
جایگاه جغرافیایی
تاق نصرت در آستان ورودی شهر رامهرمز کهن از کنار جاده‌ای که به میداوود و باغملک می‌رود جای گرفته بود.[4]
متأسفانه در زمان ثبت این اثر در سال ۱۳۱۰ از موقعیت دقیق جغرافیایی آن یادی برده نشده است. با نگاهی به آنچه تاریخ‌نگاران نگاشته‌اند گمان می‌رود اثری که تا چند دهه پیش در رامهرمز وجود داشت و با عنوان طاق نصرت شناخته می‌شد، ماندگارهایی از آن اثر باستانی باشد. از این بنا چند تصویر از دهه‌های چهل و پنجاه خورشیدی باقی مانده است که آن را به صورت یک دالان در کنار خانه‌های کناری نشان داده است.
آخرین بقایای دیواره جنوبی تاق نصرت در ابتدای خیابان نواب صفوی روبروی پاساژ احمدی وجود داشت که در سال‌های نخستین دهه ۱۳۸۰ خورشیدی به طور کامل ویران شد و امروزه با گذر خیابان و ساخت و سازهای تازه دیگر اثری از این سازه باستانی بر جای نمانده است.
جستارهای وابسته
منابع
- «سازمان میراث فرهنگی و صنایع‌دستی و گردشگری». سازمان میراث فرهنگی و گردشگری ایران. دریافت‌شده در ۲۰۱۱-۰۵-۱۹.
- محمد جواد مشکور، جغرافیای تاریخی ایران باستان (چاپ اول).
- دکتر ایرج افشار، به خوزستان.
- احمد اقتداری، خوزستان و کهگیلویه و ممسنی.