طحاویه

طحاویه نام فرقه‌ایست از مذهب اهل سنت و دین اسلام که توسط سه شخصیت به سرکردگی احمد بن محمد بن سلامه الازدی الحجری طحاوی (۲۲۹ ه.ق - ۳۲۱ ه.ق) که به اختصار ابوجعفر طحاوی شناخته می‌شود، شکل گرفته است.

وجه تسمیه

علت نامگذاری این طایفه به طحاویه، تولد و زندگی رئیس و موسس این فرقه در روستایی به نام طحا در مصر بوده است. همین امر سبب شده است که وی به ابجعفر طحاوی شهره گردد.

اعتقادات و تاریخچه

ابوجعفر طحاوی، از دانشمندان مهم اهل سنت است که آثار متعددی در علم کلام دارد. وی بیشتر به علم فقه و روایت علاقه داشته و در ابتدا پیروی مذهب حنفی بود. دیگران در علت انتخاب مذهب حنفی توسط او در دوران نوجوانی را، به جایگاه دیدگاه انتقادی در این مذهب دانسته اند. برخی مذهب تاسیس شده توسط او را مذهبی جدای از عامه ندانسته‌اند و تنها موسس این فرقه را بیانگر و مفسر آراء ابوحنیفه دانسته‌اند.

از طحاوی نزدیک به ۳۰ اثر برجای مانده است از جمله: شرح معانی الآثار، احکام القرآن، الشروط الکبیر، الشروط الوسط، مختصر الشروط، کتاب الوصایا و الفرائض، کتاب التاریخ الکبیر و بیان السنة و الجماعة مشهور به العقیدة الطحاویة[1].

منابع
  1. صابری، حسین، تاریخ فرق اسلامی، تهران، ۱۳۸۴، جلد ۱، ص ۲۸۶.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.