طفلان مسلم
طفلان مسلم (نیز: دو طفل مسلم یا دو طفلان مسلم) اصطلاحی است میان شیعیان که اشاره دارد به ابراهیم بن مسلم بن عقیل و محمد بن مسلم بن عقیل ، دو پسر مسلم بن عقیل و از همراهان حسین بن علی که در واقعهٔ کربلا حضور داشتند اما پس از پایان جنگ فرار کرده و بعد از دستگیری و گذراندن یکسال زندان کشته شدند.
ماجرای طفلان مسلم
یکی از وقایع مشهور که در مراسم مربوط به عاشورا نقل میشود، ماجرای طفلان مسلم بن عقیل است. نخستین خبر در مورد «طفلان مسلم بن عقیل» حدوداً ۲۳۰ سال بعد از واقعه کربلا نوشته شد. نویسنده این خبر «محمدبن جریرطبری» متوفا به سال ۳۱۰ هجری بود. طبری این خبر را شفاهاً به اسناد زیر نقل میکند؛ «حدثنی زکریاء بن یحیی الضریر، قال؛ حدثنا احمد بن جناب المصیبی، قال؛ حدثنا خالد بن یزید بن عبدالله القسری، قال حدثنا عمار الدهنی عن ابی جعفر.»۱۴ متن خبر چنین است؛ «هنگامی که اسرا را به کوفه آوردند، دو پسر بچه عبدالله بن جعفر یا فرزند فرزند جعفر برفتند و به مردی از قبیله طی پناهنده شدند. وی گردن شان را زد و سرشان را نزد عبیدالله بن زیاد آورد. عبیدالله دستور داد گردن خود او را بزنند و خانهاش را ویران کنند.»۱۵
عدهی زیادی از مورخان در درستی این داستان تردید کردهاند زیرا مسلم دو پسر به نامهای محمد و عبدالله داشته که هر دو در روز عاشورا کشته شدند و اصلاً فرزندی به اسم ابراهیم نداشتهاست.
جستارهای وابسته
منابع
- ترجمه و شرح نهج البلاغه، فیض الاسلام، حکمت شماره ۹۴، انتشارات فقیه، بی تا
- مطهری، مرتضی، حماسه حسینی، صدرا، ۱۳۷۴، ج۱
- محدث نوری، میرزا حسین، لولو و مرجان، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۷۵
- طبری، ابو جعفر محمد بن جریر، تاریخ الرسل و الملوک، چاپ مصر، ج ۵، ص ۳۸۹
- امالی صدوق به نقل از قمی، شیخ عباس، حماسه کربلا، ترجمه کتاب نفس المهموم، صص ۱۴۰- ۱۳۶، انتشارات قائم
- خوارزمی، ابی الموید الموفق بن احمد المکی، مقتل الحسین، ج ۲، صص ۵۱- ۴۸، انتشارات مفید، قم، بی تا
- قمی، شیخ عباس، نفس المهموم فی مصیبه سیدنا الحسین مظلوم علیه السلام، ص ۱۵۶
- اصفهانی، ابو الفرج، مقاتل الطالبیین، ترجمه رسولی محلاتی، صدوق
- شیخ مفید، محمد بن محمد نعمان، الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، ترجمه رسولی محلاتی، ج دوم، انتشارات علمیه اسلامیه
- قمی، شیخ عباس، نفس المهموم، ص ۷۸
- قمی، شیخ عباس، حماسه کربلا، ترجمه کتاب نفس المهموم، ص ۱۴۰، انتشارات قائم آل محمد، قم، ۱۳۸۴