عبدالحسین مسعود انصاری
عبدالحسین مسعود انصاری (۱۲۷۵ تهران - ۱۳۶۳ تهران) دیپلمات و دولتمرد دوران قاجار و پهلوی بود.
عبدالحسین مسعود انصاری | |
|---|---|
| سفیر ایران در شوروی | |
| پادشاه | محمدرضا شاه پهلوی |
| سفیر ایران در پاکستان | |
| سفیر ایران در افغانستان | |
| مشغول به کار ۱۳۲۸ – ۱۳۲۹ | |
| اطلاعات شخصی | |
| زاده | ۱۲۸۵ تهران، ایران |
| درگذشته | ۱۳۶۳ تهران، ایران |
| پیشه | دیپلمات |
| دین | اسلام شیعه |
وی نواده میرزا مسعود گرمرودی نخستین وزیر امورخارجه ایران بود. خاندان انصاری تقریباً همگی در زمان قاجار و پهلوی دیپلمات بودند. پدرش علیقلی خان مشاورالممالک در دوران قاجار و پهلوی وزیر امور خارجه شد. در دارالفنون تهران درس خواند و تحصیلات خود را در رشته‌های علوم سیاسی و اقتصاد در روسیه ادامه داد. پس از بازگشت به ایران در سال ۱۲۹۶ خورشیدی، منشی پدرش شد که وزیر امور خارجه بود.[1]
عبدالحسین انصاری در سفارت‌خانه‌های ایران در برلین، مسکو و لندن خدمت کرد تا اینکه در سال ۱۳۱۵ به ریاست اداره سوم سیاسی وزارت امور خارجه رسید. سپس رئیس اداره‌های امور قنسولی و تشریفات و در سال ۱۳۱۶ سرکنسول ایران در هند شد. سمت بعدی‌اش وزیرمختاری ایران در سوئد بود.[1]
انصاری پس از بازگشت از مأموریت سوئد رئیس اداره پیمان سه‌گانه در وزارت امور خارجه شد که بر اساس معاهده میان ایران، شوروی و انگلستان در زمستان ۱۳۲۰ تشکیل شد. این معاهده ایران را هم‌پیمان آن دو دولت کرد و از لحاظ حقوقی از حالت اشغال خارج ساخت.
پس از پایان جنگ جهانی دوم در سال ۱۳۲۴، انصاری استاندار گیلان (استان یکم) و در هشتم مهر ۱۳۲۶ استاندار اصفهان (استان دهم) شد. در سال ۱۳۲۸ به وزارت امورخارجه بازگشت و به عنوان سفیر کبیر به افغانستان اعزام شد. یک سال بعد استاندار فارس شد.[1]
سمت‌های بعدی انصاری عبارتند از: وزیر مختار در هلند، سفیر کبیر در پاکستان، دوبار سفر کبیر در مسکو، سفیر فوق‌العاده در افغانستان و رئیس هیئت حل اختلاف بر سر آب هیرمند.[1]
عبدالحسین مسعود انصاری خاطرات خود را در کتابی شش جلدی به نام زندگانی من منتشر کرده است.
جستارهای وابسته
پانویس
- عاقلی، باقر (۱۳۸۰). شرح حال رجال سیاسی و نظامی معاصر ایران - جلد سوم. تهران: نگاه. صص. ۱۴۲۶ - ۱۴۲۷.