فغفور لاهیجی

محمد حسین فغفور لاهیجی (متولد لاهیجان) از شاعران سده یازدهم بود.[1]

وی فرزند سید احمد از مقربان خان احمد فرمانروای گیلان و متخلص به فغفور بود. در ابتدا «رسمی» تخلص می‌کرد و پس از رفتن به هند تخلص فغفور را برگزید. گاهی «میر» هم تخلص می‌کرد. «محمد حسین» از سادات لاهیجان گیلان بود. دوران جوانی را در همان‌جا به فراگیری دانش و ادب خصوصاً دانش پزشکی گذراند. طب را نزد دایی خود، حکیم تاج‌الدین حسین آموخت و بیشتر کتاب‌های مربوط به علم طب را مطالعه کرد و به همین جهت او را حکیم نیز گفته‌اند. وی در زمینه ادبیات فارسی و عربی، خط، شطرنج، علم ادوار و موسیقی نیز تبحر داشت. در اوایل عمر به خدمت خان احمد گیلانی که خود شاعر و مشوق شاعران و عالمان بود رسید و منظومهٔ شهرآشوب را در آن گاه به نظم درآورد؛ سپس به گرجستان، آذربایجان و اصفهان مسافرت کرد. در اصفهان با حکیم شفایی آشنا شد. در دوره شاه عباس مورد توجه علی قلی خان شاملو که دیوان بیگی و ایشیک آقاسی شاه بود قرار گرفت. وی مسافرتی هم به «هند» داشت و در آگرا مدتی در خدمت «حکیم علی گیلانی» از پزشکان معروف ایرانی در هند بود. در هند با «خان خانان عبدالرحیم خان» ملاقات کرد و تحت ملازمت وی قرار گرفت و به وساطت وی از مقربان شاهزاده پرویز بود و در مدح او اشعار زیادی سرود. «فغفور» در الله‌آباد بر سر راه اگره درگذشت.

نمونه
[2]
قربان دل روم که جز اندیشهٔ تو را در سینهٔ شکستهٔ خود جا نمی‌دهد

آثار
  • رسالاتی در «موسیقی»؛
  • رساله در «حساب اصابع»؛
  • «دیوان» شعر، در چهار هزار بیت.

منابع
  1. «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از اصلی در ۸ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ ژوئن ۲۰۱۲.
  2. صیادان معنی (برگزیدهٔ اشعارسخن‌سرایان شیوهٔ هندی)، انتخاب محمد قهرمان، مؤسسهٔ انتشارات امیرکبیر، چاپ دوم
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.