فلوکس
فلوکس[1] یا گُلِ آتشی[2] (نام علمی: Phlox) سردهای است از گُلآتشیان علفی، با حدود ۶۷ گونه. این گیاهان عموما چندساله یا نیمهدرختچهای و بهندرت یکساله هستند. بیشتر گونههای فلوکس در آمریکای شمالی (یک گونه در سیبری) مشاهده شدهاند.
فلوکس | |
---|---|
فلوکس باغچهای | |
آرایهشناسی | |
فرمانرو: | گیاهان |
(طبقهبندینشده): | گیاهان گلدار |
(طبقهبندینشده): | دولپهایهای نو |
(طبقهبندینشده): | آستریدها |
راسته: | خلنگسانان |
تیره: | گلآتشیان |
سرده: | فلوکس کارل لینه |
گونهها | |
متن را ببینید. |
ویژگیها
ظاهر
گلهای گلِآتشی(فلوکس) بهندرت منفرد و کاسه آنها لولهای یا استکانی ـ لولهای است که اغلب کرکهای غدهای دارد؛ جام گل آنها قیفشکل و بهندرت لولهای باریک یا صاف یا کرکدار با لَپهای کامل یا دوقسمتی تخممرغی یا مستطیل است؛ پرچمهای آنها کوتاه و بههمپیوسته و محصور در جام است؛ برگهای گیاهان این سرده کامل است و در پایین ساقه متقابل و در بالای ساقه متناوب است.
کشت
گلِآتشی در مکانهای آفتابی و نیمهآفتابی و خاکهای حاصلخیز و مرطوب با زهکش مناسب بهخوبی رشد می کند و از اواسط بهار تا اواخر تابستان گل میدهد. این گیاه تا حدودی سرما را تحمل میکند.
گلِآتشی در ایران
فلوکس باغچهای، شناختهشدهترین گونه این گیاه، به ایران وارد شده و برای گلهای زیبا و رنگارنگش در باغچهها و پارکها کاشته میشود.[3]
فلوکس معمولی ساقه راست با بلندی حدود 45 سانتیمتر و شاخههای منشعب دارد. برگهای آن کشیده و نوکتیز با قاعده قلبیشکل است. گلهای فلوکس بهصورت گروهی در گلآذین خوشه جای دارد. رنگ گلها بسته به رقم سفید، زرد، آبی، بنفش و قرمز تیره است و از اواخر بهار تا اوایل پاییز میشکفند. این گیاه را با کاشت بذر زیاد می کنند.
نگارخانه
منابع
- واژههای مصوّب فرهنگستان تا پایان سال ۱۳۸۹ (مجموع هشت دفتر فرهنگ واژههای مصوّب فرهنگستان)
- مظفریان، ولیالله (۱۳۷۵). فرهنگ نامهای گیاهان ایران: لاتینی، انگلیسی، فارسی. تهران: فرهنگ معاصر. شابک ۹۶۴-۵۵۴۵-۴۰-۴.
- «گُل آتشی» [زیستشناسی- علوم گیاهی] همارزِ «Phlox»؛ منبع: گروه واژهگزینی. جواد میرشکاری، ویراستار. دفتر هشتم. فرهنگ واژههای مصوب فرهنگستان. تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۶۱۴۳-۰۸-۸ (ذیل سرواژهٔ گُل آتشی)
- فرهنگنامهی کودکان و نوجوانان. نوزدهم. شورای کتاب کودک. ۱۳۹۹.