قانون پیران
(یا راهی نو برای خشنود کردنتان) (انگلیسی: The Old Law) از نمایشنامه های انگلیسی رنسانس یعنی قرن هفدهمی است اثر مشترک توماس میدلتون، ویلیام رولی و فیلیپ مسینجر. این نمایش یک تراژدی-کمدی است که سال انتشار نخستین نسخهٔ آن گویا ۱۶۵۶ است گرچه باور بر آن است که نمایشنامه دهه‌ها قبل از آن تحریر شده بوده‌است.
نسخهٔ اولیه
نسخهٔ اولیه در سال ۱۶۵۶ به دست ادوارد آرچر منتشر شد و نام سه نویسنده را روی جلد خود داشت: توماس میدلتون، ویلیام رولی و فیلیپ مسینجر. دیوید لیک بر این عقیده است که نقش مسینجر در حد بازخوانی متن بوده و تحریر نمایشنامه را به این ترتیب تقسیم‌بندی می‌کند:
رولی: پردهٔ اول، پردهٔ دوم صحنهٔ اول، پردهٔ پنجم صحنهٔ 1 (نیمهٔ دوم)
میدلتون: پردهٔ ۲. پردهٔ ۲ صحنهٔ ۲. پردهٔ چهار صحنهٔ ۲
رولی/میدلتون: پردهٔ چهار صحنهٔ اول
مسینجر: پردهٔ ۵. صحنهٔ ۱ (نیمهٔ اول)
جورج پرایس اعتقاد داشته که میدلتون مسئول تحریر خط اصلی داستان و شخصیت‌های اصلی، از جمله کلنتس و سیمونیدز و خانواده‌شان بوده، رولی مسئول زیرشخصیت‌ها و تم زیرداستان‌ها، از جمله شخصیت نوتوس، و این تقسیم‌بندی‌ها بر اساس تجربیات آن‌ها انجام می‌شده.
طبق نظر منتقدان، اثر بین سال‌های ۱۶۱۴ تا ۱۶۱۸ تحریر شده و در ۱۶۲۶ قبل از این که نمایش به دست کمپانی بازیگران مردان شاه اجرا شود، به دست مسینجر بازخوانی شده‌است.
کاتالوگ
نسخهٔ چاپ شدهٔ این کتاب دارای کاتالوگی از آثار چاپ شده تا آن روز است که برای آن روزگار، اتفاقی تازه بوده‌است.
داستان
اواندر، پادشاه شاه نشین اپیروس، قانونی وضع می‌کند که طبق آن همهٔ مردانی که سن آن‌ها به ۸۰ و زنهایی که سنشان به ۶۰ رسیده، از آنجا که دیگر فایده‌ای برای مملکت ندارند، باید کشته شوند.
بعضی کسان نمایش مانند سیمونیدز، یوجینا، دلقک و خدمتکارها بسیار از این قانون استقبال کرده و هر یک به سودایی در انتظار آن هستند، بعضی هایشان حتی به حیله و نیرنگ سن نزدیکانشان را بیشتر اعلام می‌کنند تا آن‌ها زودتر طعمهٔ این قانون شوند.
تنها شخصیت مثبت داستان، کلنتس است که برای نجات جان پدرش حتی به حیله و نیرنگ متوسل می‌شود. بازخورد کسان نمایش به این قانون، تم اصلی نمایش را تشکیل می‌دهد.
به فارسی
قانون پیران، تامس میدلتون، ویلیام رولی، ترجمه ناهید قادری، نشر نی، تهران، 1395