مضارع
مضارع در لغت به معنای «مانند شونده» و صیغه‌ای از فعل که معمولاً به زمان حال یا آینده دلالت کند.[1]
مضارع ساده از بن مضارع و شناسه ساخته می‌شود.[2]
مضارع فعلی است که انجام گرفتن کار یا رخ دادن حالتی را در زمان حال بیان میکند.
| شخص | بن مضارع | شناسه | بن مضارع ساده |
|---|---|---|---|
| اول شخص مفرد | خور | –′م | خورم |
| دوم شخص مفرد | خور | –ی | خوری |
| سوم شخص مفرد | خور | –′د | خورد |
| اول شخص جمع | خور | –یم | خوریم |
| دوم شخص جمع | خور | -ید | خورید |
| سوم شخص جمع | خور | –′ند | خورند |
منابع
- «مضارع در فرهنگ معین». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۴ مارس ۲۰۱۲. دریافت‌شده در ۱ مارس ۲۰۱۲.
- کتاب «دستور زبان فارسی ۱»، صفحه 43،تالیف دکتر حسن احمدی گیوی/ دکتر حسن انوری، ویرایش ۲، تهران: انتشارات فاطمی،
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.