مویدالدین جندی

مؤیدالدین محمود بن صاعد حاتمی جَندی معروف به شیخ مؤیدالدین جَندی و متخلص به مؤید از عارفان سده هفتم هجری است.[1]جَند از مناطق دوردست خراسان قدیم است نزدیک فرغانه. به احتمال قوی این منطقه در حمله مغول به کلی ویران شد.[2] سال ولادت او معلوم نیست و اطلاعی نداریم چگونه دوران کودکی وی سپری شده‌است. همین قدر می‌دانیم که وی در اوان زندگی از جند بیرون آمده و راه سفر در پیش گرفته‌است. عده ای احتمال می‌دهند که او در جوانی از ترس مغول از شهر خود گریخته‌است.[2] و گروهی خبر می‌دهند که وی برخلاف نظر پدر، استادان و نزدیکانش که وی را از سیر و سلوک بازمی‌داشتند بعد از استخاره از قرآن، قدم در طریق سلوک گذاشته و عزم سفر حج کرده‌است.[3]

وی در این سفر با صدرالدین قونوی آشنا شد و در صحبت او ده سال مراتب تحصیل علوم و تربیت عرفانی را طی کرد. جندی بعد از درگذشت صدرالدین در سال ۶۷۳ق از قونیه به بغداد رفت و در آنجا بخشی از شرح بر فصوص الحکم ابن عربی را نوشت.[4] همچنین در این شهر مواقع النجوم ابن عربی را شرح کرد.[5]

از اشارات جندی در نفحة الروح و تحفة الفتوح برمی آید که او بعد از اقامت در بغداد به سینوپ رفته و این کتاب را برای یکی از بانوان پارسی دان و متصوف آنجا به زبان فارسی تألیف کرده‌است.[6] در گذشت وی را سال ۶۹۰ و ۶۹۱ ق یا بعد از آن آورده‌اند.[7]

آثار او
  • شرح فصوص الحکم
  • نفحة الروح و تحفة الفتوح
  • شرح مواقع النجوم

پانویس
  1. نفحة الروح و تحفةالفتوح. صص. مقدمه-۱۱.
  2. قیصری، داوود. شرح فصوص الحکم. صص. مقدم-۴.
  3. نفحة الروخ و تحفة الفتوح. صص. مقدمه-۱۱–۱۲.
  4. جندی. شرح فصوص الحکم. صص. مقدمه-۴۲.
  5. نفحات الانس. صص. ۵۵۶.
  6. نفحة الروح و تحفة الفتوح. صص. مثدمه-۱۳.
  7. هدیة العارفین. ۲. صص. ۴۸۴.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.