نانکین
نانکین نژادی از ماکیان است، نانکین را می‌توان یک بانتام حقیقی قلمداد کرد، چرا که هیچ گونهٔ بزرگی که نانکین از مینیاتوری کردن آن بدست آمده باشد در این نژاد وجود ندارد.
خصوصیات
این گونه دو شاخهٔ اصلی دارد که بوسیلهٔ شکل تاج تعیین می‌شود. گروه اول که تاج تیغه‌ای و بزرگی با پنج لبه دارد و گروه دوم با تاج گل سرخی که به یک برجستگی در انتهای تاج ختم می‌شود. در نژاد نانکین فقط یک رنگ وجود دارد: زرد متمایل به قهوه‌ای در بدن و دم سیاه رنگ. زمینهٔ طلایی در خروس‌ها بیشتر و قویتر است و پرهای دم آن‌ها نیز بلندتر که این ویژگی در خروس‌ها معمول است. نوک، سفید عاجی و پاها آبی تیره هستند. نانکین‌ها بی سرو صدا و آرام هستند. گرچه تمایل به پریدن را با توجه به بدن کوچک و بال‌های نسبتاً بزرگ و افتادهٔ خود، همچنان حفظ کرده‌اند اما در مقایسه با دیگر گونه‌های بانتام ترجیح می‌دهند که کمتر فعال باشند و بپرند. در قفس خوشرفتار هستند و در فضای باز هم خیلی اینور و آنور نمی‌روند. به دلیل کوچکی جثه و بزرگ بودن تاج و زیرحلقوم(بویژه در گونهٔ تاج تیغه ای)، این پرندگان در برابر سرما مقاوم نیستند و در مناطق شمالی باید در قفس‌های عایق شده نگاهداری شوند. پرنده به کندی بالغ می‌شود و تولید کنندهٔ خوبی هم از نظر گوشتی نیست. تخم‌ها ریز و سفید رنگ هستند. مرغها مادران خوبی می‌باشند و اغلب نیز کـــرچ می‌شوند.
پیشینه
عقیده بر این است که نانکین از قدیمی‌ترین بانتام‌های واقعی است که از جایی در آسیای جنوب شرقی نشات گرفته‌است. علی‌رغم اینکه این نژاد در قرن 18 میلادی در غرب گسترش پیدا کرد، اما شواهد حضور آن در انگلیس به قرن شانزدهم می‌رسد. احتمالاً این گونه از شهر نانجینگ (نانکین) در چین صادر شده‌است و نام خود را از همین شهر گرفته‌است. حضور طولانی این نژاد در بریتانیا باعث به وجود آمدن گونه‌های دیگر بانتام، مانند سبرایت شده‌است. از نیمهٔ دوم قرن 19، با ورود گونه‌های جدیدتر و زیباتر آسیایی، شمارنانکین درغرب رو به کاهش گذاشت. با این وجودیکه محبوبیت نانکین در میان علاقه‌مندان به طیور کم شد، اما صاحبان مزارع مرغان صید این گونه را به منظور پرورش تخم پرندگانی چون قرقاول، کبک و بلدرچین نگهداری می‌کردند؛ علتی که شاید این پرنده را از محو شدن برای همیشه نجات داد.
منابع
- ویکی‌پدیای انگلیسی