چارلز هارتسهورن
چارلز هارتسهورن (زاده ۵ ژوئن ۱۸۹۷ – درگذشته ۹ اکتبر ۲۰۰۰) فیلسوف آمریکایی که تمرکزاش در درجه اول برفلسفه و متافیزیک است. وی ایده نئوکلاسیک از خدا را بسط داد و برهانی موجه بر اثبات وجود خدا ارائه کرد که گسترش برهان انتولوژیک سنت آنسلم بود.
چارلز هارتسهورن | |
---|---|
زادهٔ | ۵ ژوئن ۱۸۹۷ کیتانینگ، پنسیلوانیا، ایالات متحده |
درگذشت | ۹ اکتبر ۲۰۰۰ (۱۰۳ سال) آستین، تگزاس، ایالات متحده |
ملیت | آمریکایی |
علایق اصلی | ریاضیات، متافیزیک، الهیات پویشی، فلسفه دین |
تأثیرگرفته از
|
حیات علمی و عملی
هارتسهورن پس از این که در دانشگاه هاروارد مشفول به کار شد به عنوان استاد تمام فلسفه در دانشگاه شیکاگو کارش را ادامه داد(۱۹۲۸–۱۹۵۵) او همچنین عضو دانشکده الهیات دانشگاه شیکاگو بود. او پس از آن در دانشگاه آموری تدریس کرد(۱۹۵۵–۶۲) و به دنیال آن دوران بازنشستگی اش را در دانشگاه تگزاس گذراند. وی آخرین مقاله اش را در سن ۹۶سالگی منتشر کرد و آخرین سخنرانی اش را در سن ۹۸ سالگی به انجام رساند.[1]علاوه بر فعالیت علمی طولانی هارتسهورن در سه دانشگاه قبلی، وی به عنوان سخنران مخصوص یا استاد مدعو دانشگاه استنفورد، دانشگاه واشینگتن، دانشگاه ییل، دانشگاه فرانکفورت، دانشگاه فرانکفورت، دانشگاه ملبورن و دانشگاه کیوتو منصوب شده بود وی همچنین به عنوان رئیس انجمن متافیزیک آمریکا در سال ۱۹۵۵ منصوب شد. او همچنین به عنوان عضوی از آکادمی آمریکایی هنرها و علوم در سال ۱۹۷۵ انتخاب شد.[2]
افراد تأثیر گذار بر وی
هارتسهورن اعتراف میکند که تا حدود بسیاری تحت تأثیر متیو آرنولد (ادبیات و عقیده جزمی)، رسالههای امرسون، چارلز سندرز پیرس، و علیالخصوص آلفرد نورث وایتهد است.[3]
منابع
- Douglas Martin, "Charles Hartshorne, Theologian, Is Dead; Proponent of an Activist God Was 103," The New York Times, October 13, 2000.
- "Book of Members, 1780-2010: Chapter H" (PDF). American Academy of Arts and Sciences. Retrieved 7 April 2011.
- Cf. Michel Weber and Will Desmond (eds.). Handbook of Whiteheadian Process Thought (Frankfurt / Lancaster, Ontos Verlag, Process Thought X1 & X2, 2008) and Ronny Desmet & Michel Weber (edited by), Whitehead. The Algebra of Metaphysics. Applied Process Metaphysics Summer Institute Memorandum, Louvain-la-Neuve, Les Éditions Chromatika, 2010.