کاشف دزفولی
سیدصدرالدین کاشف دزفولی (۱۲۵۸/ ۱۲۵۶–۱۱۷۴ ق)، عالم دینی، عارف و زاهد. در دزفول به دنیا آمد. وی علاوه بر فراگیری علوم اسلامی، آثار عرفا را نیز مطالعه کرد. او از شاگردان و مریدان آقامحمد بیدآبادی اصفهانی و معاصر با سیدصدرالدین عاملی و داماد سید عبداللَّه داعی بود. در دزفول درگذشت و پیکرش به کربلا منتقل و در مقبرهٔ سید کاظم رشتی دفن گردید.[1][2]
آثار
- «ارشاد المریدین» (در سلوک)
- «شرح «نهج‌البلاغه»
- «دلیل المتحیرین» (در آداب سلوک و اذکار، که آن را برای برادرش سید محمد علی موسوی تألیف کرده‌است؛
- «صراط الحق» (در سیر و سلوک)
- «مصباح الذاکرین» (در آداب ذکر و ریاضت)
- «مرآة الصفا» (در ادعیه و احراز و خواص آیات و اسماء حسنی)
- «قاصم الجبارین»
- «مناهج الموحدین» (در علم اصول به صورت ملمع)
- «معراج المؤمنین»
- «مسالک الزاهدین»
- «روضة السالکین» (عرفان)
- «کلیات» یا «دیوان» اشعار.[3]
منابع
- الذریعه
- طبقات اعلام الشیعه
- مؤلفین کتب چاپی
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.