گانگرن گازی

گانگرن گازی یک عفونت باکتریایی است که در میان بافت های در معرض نکروز، گاز تولید می‌کند. این نوع کشنده قانقاریا معمولاً توسط کلستریدیوم پرفرنژنس ایجاد می‌شود. در ایالات متحده آمریکا سالانه حدود 1000 موارد از گانگرن گازی گزارش می‌شوند.[1]

گانگرن گازی
در این عکس پای بیمار دچار به گانگرن گازی را قبل از قطع شدن می‌بینید.   
تخصصبیماری عفونی (تخصص پزشکی) 

شواهد بالینی

گانگرن گازی می‌تواند باعث مرگ بافت عضلانی شود، و سپس تولید گاز و سپسیس کند. مرحله بعد پیشرفت بیماری به انتشار سموم در خون و ایجاد شوک است، که اغلب بسیار سریع اتفاق می‌افتد. زخم‌های سیاه و بزرگ قابل مشاهده خواهند بود. همچنین کریپتاسیون به دلیل فرار گاز از بین بافت‌های نکروتیک می‌تواند شنیده شود.

درمان

درمان معمولاً توسط دبریدمان و برش بافت‌های نکروتیک و حتی امپوتاسیون بخش آسیب دیده انجام می‌شود. آنتی‌بیوتیک های محلول در آب (مانند پنی سیلین) به تنهایی مؤثر واقع نمی‌شوند، چرا که آنها نمی‌توانند در عضلات ایسکمیک نفوذ کنند. میتوان از اتاقکهای هایپرباریک استفاده کرد که در آنها بیمار تحت فشار بالای اکسیژن واقع می‌شود. اکسیژن بافت‌های آلوده را اشباع نموده و در نتیجه مانع رشد کلاستریدیوم‌های بی‌هوازی اجباری می‌شود.[2] اگر شروع درمان زود هنگام انجام شود، این بیماری در بیشتر موارد درمان می‌شود.[3] مطالعات نشان می‌دهند که درمان با اکسیژن هایپرباریک در بیماران مبتلا به گانگرن گازی، منجر به کاهش نرخ قطع عضو (آمپوتاسیون) شده و درمان را بهبود می‌بخشد. علاوه بر این، درمان با اکسیژن هایپرباریک نرخ مرگ را در نکروزان غلاف کاهش داده و به طور چشمگیری در کاهش اندازه زخم‌های مقاوم به درمان موثر است. [4]

  • همی پلوکتومی به دلیل گاز گانگرن
  • بیوپسی عضله در زیر میکروسکوپ نقاط بزرگ و سفید بین فیبرهای عضلانی ناشی از گاز تشکیل می‌شوند.
  • رنگ‌آمیزی گرم از بیوپسی عضله نشان دهنده باکتریهای گرم مثبت بی هوازی در بافت‌های عضلانی آلوده: نتیجه بسیار سازگار با عفونت با کلاستریدیوم پرفرنژنس می‌باشد.
  • گاز گانگرن شانه.

منابع
  1. Jerrold B. Leikin; Frank P. Paloucek, eds. (2008), Poisoning and Toxicology Handbook (4th ed.), Informa, pp. 892–893, ISBN 978-1-4200-4479-9 More than one of |editor-last= and |editor= specified (help); More than one of |editor2-last= and |editor2= specified (help); More than one of |ISBN= and |isbn= specified (help)More than one of |editor-last= and |editor= specified (help); More than one of |editor2-last= and |editor2= specified (help); More than one of |ISBN= and |isbn= specified (help)
  2. Gerard J. Tortora; Berdell R. Funke; Christine L. Case (2010), Microbiology: An Introduction (10th ed.), Benjamin Cummings, p. 646, ISBN 978-0-321-55007-1 More than one of |author1= and |last= specified (help); More than one of |author2= and |last2= specified (help); More than one of |author3= and |last3= specified (help); More than one of |ISBN= and |isbn= specified (help)More than one of |author1= and |last= specified (help); More than one of |author2= and |last2= specified (help); More than one of |author3= and |last3= specified (help); More than one of |ISBN= and |isbn= specified (help)
  3. Guyton and Hall. Textbook of Medical Physiology, 12th edition, chapter 44, "Physiological issues in deep sea diving and other high-pressure conditions"
  4. F. Charles Brunicardi, Dana K. Andersen, Timothy R. Billiar, David L. Dunn, Lillian S. Kao, John G. Hunter, Jeffrey B. Matthews, Raphael E. Pollock. 2019. Schwartz's Principles of Surgery. 11. Vol. 1. 2 vols. NewYork: McGraw-Hill Education.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.