گسیل تحریکی

گسیل تحریکی[1] فرایندی است که در آن یک الکترون (یا یک حالت مولکولی تحریک‌شده) با یک موج الکترومغناطیسی با یک فرکانس مشخص تعامل می‌کند و در نتیجهٔ این تعامل انرژی خود را به میدان الکترومغناطیسی می‌دهد. فوتونی که از راه گسیل تحریکی حاصل می‌شود دارای فاز، بسامد، قطبش و راستایی همسان با فوتون‌های موج اولیه است. این نوع گسیل در برابر گسیل خودبه‌خودی مطرح می‌شود که در آن گسیل مستقل از میدان مغناطیسی محیط شکل می‌گیرد. گسیل جذبی از پدیده‌های اساسی در تولید لیزر است.[2]

وجود گسیل تحریکی را نخستین بار آلبرت اینشتین در سال ۱۹۱۶ میلادی در نظریه‌های خود مطرح کرد.[3]

جستارهای وابسته

منابع
  1. «گسیل تحریکی» [فیزیک‌] هم‌ارزِ «stimulated emission»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی. جواد میرشکاری، ویراستار. دفتر چهارم. فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان. تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۶۴-۷۵۳۱-۵۹-۱ (ذیل سرواژهٔ گسیل تحریکی)
  2. Yang and Hamilton, Modern Atomic and Nuclear Physics, 323.
  3. Ion, Laser Processing of Engineering Materials: Principles, Procedure and Industrial Application, 13.
  • Yang, F.; Hamilton, J.H. (2010). Modern Atomic and Nuclear Physics. World Scientific. ISBN 978-981-4277-16-7. Retrieved ۲۰۱۵-۰۱-۲۴.
  • Ion, J. (2005). Laser Processing of Engineering Materials: Principles, Procedure and Industrial Application. Elsevier Science. ISBN 978-0-08-049280-3. Retrieved ۲۰۱۵-۰۱-۲۴.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.