آجرنوشته عیلامی میانه هفشجان

آجرنوشته عیلامی میانه هفشجان دومین کتیبه باستانی استان چهارمحال و بختیاری پس از کتیبه گر نوشته هفشجان است. این آجرنوشته به طول ۲۴، پهنای ۱۵ و قطر ۸ سانتی‌متر و دارای ۲۶ سطر است و متعلق به بیش از ۳۱۰۰ سال پیش(۱۱۲۰ ق. م) می‌باشد.[1] کشف این آجرنوشته در استان چهارمحال و بختیاری اهمیت این استان را در عصر ایلامی نشان می‌دهد.[2]

کتیبه عیلامی میانه متعلق به هوته لوتش اینشوشیناک، مکشوفه در تپه اسکندری هفشجان

محل کشف و تاریخچه

آجرنوشته عیلامی میانه در سال ۱۳۷۵ خورشیدی در گمانه زنی تپه باستانی اسکندری هفشجان در استان چهارمحال و بختیاری کشف شد. باستان شناسان در گمانه زنی‌های خود در کمال ناباوری به کتیبه‌ای به خط میخی عیلامی برخورد کردند که از سوی یکی از پادشاهان عیلام میانه(هوته لوتش اینشوشیناک) نوشته شده‌است و کشف آن وجود یک زیگورات یا چیزی شبیه به آن را به خوبی در این منطقه نشان می‌دهد. باستان شناسان گمان می‌کنند که در تپه اسکندری هفشجان در چهارمحال و بختیاری سازه معماری عظیمی وجود دارد که ممکن است شبیه زیگورات‌های عیلامیان باشد.[3]

اما آثاری که از این تپه باستانی به دست آمده است، دو احتمال را پیش روی ما می‌گذارد. یکی که در این محل زیگوراتی بنا شده‌است یا این که یکی از پایتخت‌های عیلامیان در این منطقه بوده که برای فهمیدن صحت هر دو این احتمالات نیاز به کاوش و پژوهش وجود دارد و باید از باستان شناسان زبده ایرانی و بین‌المللی کمک گرفت.[3] آجرنوشته‌ای دیگر نیز در تپهٔ باستانی ملیان فارس کشف گردیده که صحت این موضوع را دوباره به تأیید می‌رساند.

تپه اسکندری هفشجان اولین اثر ملی استان چهارمحال و بختیاری به شماره ثبت ۸۸۶ در تاریخ۱۳۴۸/۱۰/۱ و متعلق به دوران پیش از تاریخ(نوسنگی) می‌باشد[4] کشف این کتیبه عیلامی بیانگر بازسازی این سازهٔ خشتی بوده و از استمرار تمدن از ۹۰۰۰ سال تا ۳۰۰۰ سال پیش در این منطقه حکایت دارد. کتیبه عیلامی میانه هم‌اکنون در موزه باستان‌شناسی شهرکرد (استان چهارمحال و بختیاری) نگهداری می‌گردد و در حوزه شهرستان شهرکرد می‌باشد.[2][5]

پانویس
  1. آخوندی و زمانی پور, اردشیر و بابک. سیمای میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری چهارمحال و بختیاری. میراث فرهنگی. pp. ص132.
  2. "بررسی آجرنوشتهٔ هوته لوتوش اینشوشیناک در موزهٔ باستان‌شناسی شهرکرد". مرجع دانش.
  3. "زیگورات احتمالی هفشجان به حال خود رها شده است". خبرگزاری میراث فرهنگی(CHN). میراث فرهنگی ایران. Archived from the original on 22 August 2016.
  4. «دانشنامهٔ تاریخ معماری ایران‌شهر». سازمان میراث فرهنگی و گردشگری ایران. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۲ نوامبر ۲۰۱۱. دریافت‌شده در ۲۰۱۱-۰۵-۱۹.
  5. "اطلس کتیبه‌های ایران باستان". سایت اطلس کتیبه‌های ایران باستان. Archived from the original on 6 March 2016.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.