آداجو برای سازهای زهی

آداجو برای سازهای زهی یک قطعهٔ موسیقی برای ارکستر سازهای زهی، تنظیم ساموئل باربر، آهنگساز آمریکایی، از اولین کوارتت زهی اوست.

آداجو برای سازهای زهی
ساموئل باربر
ساموئل باربر اثر کارل ون وکتن، 1944
مایه‌نماسی بمل مینور
سال۱۹۳۶ (۱۹۳۶)
بر اساسBarber's String Quartet
مدت زمانحدود ۸ دقیقه
سازبندیارکستر زهی
نخستین اجرا
تاریخ۵ نوامبر ۱۹۳۸ (۱۹۳۸-11-۰۵)
مکانNBC Studio 8H, New York City
رهبر ارکسترآرتورو توسکانینی
اجرا کنندهNBC Symphony Orchestra
نمونهٔ صوتی
Thirty-second sample of Adagio for Strings
  • پرونده
  • راهنما

پیدایش

«آداجو برای سازهای زهیِ» باربر در واقع موومان دوم کوارتت زهی شمارهٔ ۱ او، اُپوس ۱۱، ساختهٔ ۱۹۳۶ است. باربر در حال گذراندن تابستان با شریکِ زندگی‌اش جان کارلو مِنوتی (آهنگساز ایتالیایی و هم‌کلاسی‌اش در مؤسسهٔ موسیقی کرتیس) در اروپا بود. او در این مدت آداجو را ساخت.[1] در اصل، این قطعه بعد از موومان اول شدیداً مباین آغاز می‌یابد و با یک بازکوب کوتاه موسیقی دنبال می‌شود.

در ژانویهٔ ۱۹۳۸ باربر قطعه را برای آرتورو توسکانینی، رهبر ارکستر نامدار، فرستاد. توسکانینی، پارتیتور را بدون هیچ اظهار نظری پس فرستاد و موجب دلگیری و دوری جستن باربر شد. متعاقباً توسکانینی به واسطهٔ یک دوست به اطلاع باربر رساند که فکر اجرای قطعه را در سر می‌پرورانَد و نُت‌ها را برگردانده، چرا که آن را از حفظ شده‌است. گفته می‌شود توسکانینی تا قبل از روزِ اجرای جهانی، هرگز بار دیگر به نت‌ها نگاه نینداخته بود.[2] اولین اجرای آرتورو توسکانینی به همراه ارکستر سمفونیک ان‌بی‌سی در روز ۵ نوامبر ۱۹۳۸ در نیویورک از رادیو پخش شد. این آهنگساز همچنین در سال ۱۹۶۷ قطعه را برای کُر ۸ قسمتی بازنویسی کرد، به‌عنوان آنگوس دِی (Angus Dei) به‌معنی «برهٔ خدا».

شهرت و تأثیرها

ضبط اجرای بار اول جهانی سال ۱۹۳۸ توسط ارکستر ان‌بی‌سی به رهبری آرتورو توسکانینی در سال ۲۰۰۵ برای نگهداری همیشگی در گنجینه ملی ضبط در کتابخانهٔ کنگرهٔ ایالات متحده برگزیده شد.[3]

در مراسم ختم گریس، شاهزادهٔ موناکو[4] و ختم آلبرت اینشتین[4] این قطعه اجرا شد. برخلاف باور عمومی، این قطعه در مراسم ختم فرانکلین دلانو روزولت اجرا نشد، بلکه در هنگام اعلام فوتش در رادیو پخش شد.[4] در سال ۲۰۰۱ و در آخرین شب پرام در رویال آلبرت هال، در مجلس یادآوری قربانیان حملات ۱۱ سپتامبر، به جای موسیقی‌های تند ریتم میهن‌پرستانه، این قطعه اجرا شد.[5] در جشن‌های افتتاحیهٔ المپیک زمستانی ونکوور ۲۰۱۰ نیز این قطعه اجرا شد.

در سال ۲۰۰۴، شنوندگان برنامهٔ امروز بی‌بی‌سی آداجو را به عنوان «غمگین‌ترین کلاسیک همهٔ اعصار» بالاتر از «سوگواری دایدو» از دایدو و آینیس ساختهٔ هنری پرسل، «آداجییتو» از سمفونی پنجم گوستاو مالر، «متامورفوسن» ریچارد اشتراوس، و «یکشنبهٔ غمناک» بیلی هالیدی انتخاب کردند.[6][7]

آداجو برای سازهای زهی را در میان موسیقی متن بسیاری فیلم‌ها، برنامه‌های تلویزیونی، و بازی‌های ویدئویی می‌توان شنید:[8] جوخه، فیلم برندهٔ اسکار الیور استون؛ مرد فیل‌نما، فیلم ۱۹۸۰ نامزد اسکار دیوید لینچ؛ سیکو، مستند ساختهٔ مایکل مور؛ روغن لورنزو؛ یک چیز خیلی طبیعی و آمِلی، فیلم ۲۰۰۱ نامزد اسکار ژان-پیر ژونه.

در میان کارهای تلویزیونی، در قسمتی از سیمپسون‌ها، ساوث پارک، ساینفلد، و عشق بزرگ نیز این قطعه شنیده می‌شود.[1]

اجرایی از این آهنگ توسط ارکستر سمفونیک لندن برای دوره‌ای پر فروش‌ترین آهنگ آی‌تونز بود.[9]

این قطعه در نوع موسیقی رقصی الکترونیک، بخصوص ترنس بسیار معروف است. هنرمندانی که این کار را بازآفرینی کرده‌اند شامل آرمین ون بیورن،[10] ویلیام اوربیت، فری کورستن، و تییستو هستند. تنظیم کورستن توانست در جدول تک‌آهنگ‌های بریتانیا به مقام چهارم صعود کند. این آهنگ بخاطر حس خاصی که القاء می‌کند در بسیاری آلبوم‌ها و گردآوری‌ها آمده‌است.

پانویس
  1. "یک آداجو برای سازهای زهی، و برای اعصار". نیویورک تایمز. Retrieved 6 April 2010.
  2. باربارا بی هیمن (1992), ساموئل باربر: آهنگساز و آثارش, نیویورک: انتشارات دانشگاه آکسفورد, ISBN 0-195-09058-6
  3. "بایگانی ضبط ملی ۲۰۰۵". کتابخانهٔ کنگرهٔ ایالات متحدهٔ آمریکا. Retrieved 6 April 2010.
  4. داگلاس ای لی (2002), شاهکارهای موسیقی قرن بیستم: فهرست امروزی ارکستر سمفونی, روتلژ, ISBN 0-415-93846-5
  5. "رسم و رسوم، ثمرهٔ غمخواری داد". ایندیپندنت. Retrieved 6 April 2010.
  6. "توسکانینی - کنسرت اجرای اول جهانی باربر ۱۹۳۸". پریستین کلسیکال. Archived from the original on 23 February 2008. Retrieved 6 April 2010.
  7. "بدنبال غمناک‌ترین آهنگ جهان". ریدیو ۴ - بی‌بی‌سی. Retrieved 6 April 2010.
  8. "سیاههٔ آی‌ام‌دی‌بی از فیلم‌هایی که از آداجو برای سازهای زهی باربر استفاده کرده‌اند". آی‌ام‌دی‌بی بریتانیا. Retrieved 6 April 2010.
  9. "درخواست بالا برای پایین‌گذاری موسیقی کلاسیک". گاردین. Retrieved 6 April 2010.
  10. Kelso Jacks, Record News, CMJ New Music Report (CMJ): 11

منابع
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.