آیین‌نامه بهداشت محیط
هیئت وزیران جمهوری اسلامی ایران در جلسه مورخه ۱۳۷۱/۴/۲۴ شمسی (۱۹۹۲/۷/۱۵ میلادی) در اجرای بند ۲ ماده یک قانون تشکیلات و وظایف وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی آیین‌نامه بهداشت محیط را به شرح زیر تصویب نموده است:[1]
ماده ۱- تعاریف
الف- بهداشت محیط: بهداشت محیط عبارت است از کنترل عواملی از محیط زندگی که به گونه‌ای روی سلامت جسمی، روانی و اجتماعی انسان تأثیر می‌گذارند.
ب- آب آشامیدنی: آب آشامیدنی، آب گوارایی است که عوامل فیزیکی، شیمیایی و بیولوژیکی آن در حد استانداردهای مصوب باشد و مصرف آن عارضه سویی در کوتاه‌مدت یا درازمدت ایجاد نکند.
پ- آلودگی آب آشامیدنی: آلودگی آب آشامیدنی، عبارت است تغییر خواص فیزیکی، شیمیایی و بیولوژیکی آب به گونه‌ای که آن را برای مصرف انسان زیان‌آور سازد.
ت- کنترل بهداشتی: منظور از کنترل بهداشتی، بازدید و بررسی وضعیت بهداشتی مراکز مشمول این آیین‌نامه به منظور اعمال ضوابط بهداشت محیطی می‌باشد.
ث- مراکز کاربرد پرتوهای یون‌ساز در پزشکی: مراکز کابرد پرتوهای یون‌ساز در پزشکی، مراکزی هستند که با استفاده از پرتوهای یون‌ساز، زیرنظر مسئولین متخصص مربوط، به تشخیص یا درمان بیماری‌ها پرداخته و شامل مراکز رادیولوژی، رادیوتراپی و رادیوایزوتوپ می‌باشند.
ج- اماکن عمومی: اماکن عمومی عبارت است از اماکن متبرکه و زیارتگاه‌ها، زائرسراها، هتل‌ها، متل‌ها، مسافرخانه‌ها، پانسیون‌ها، آسایشگاه‌های سالمندان، آرایشگاه‌ها، حمام‌ها، سونا، استخرهای شنا، سینماها، پارک‌ها، مراکز تفریح‌های سالم، باشگاه‌های ورزشی، ترمینال‌ها، وسایل حمل و نقل عمومی و مسافرتی، توالت‌های عمومی، گورستان‌ها و مانند این موارد.