اراضی موات
اراضی موات به زمین‌های غیر آبادی گفته می‌شود که دارای سه عنصر «مجهول بودن سابقه مالکیت خصوصی»، «عدم مشغولیت به زراعت و مستحدثات در حال حاضر» و «عدم داشتن مالک در حال حاضر» باشد. در فقه و قانون اراضی موات از مباحات شمرده شده و شخص با حیازت آن مالک زمین می‌شود.[1]
احیاء
احیاء اراضی موات در قانون به عنوان یکی از اسباب مملک شمرده شده‌است. قانونگذار در قانون مدنی منظور از احیاء این زمین‌ها را این گونه بیان کرده:[2]
ماده ۱۴۱: مراد از احیای زمین آن است که اراضی موات و مباحه را به وسیله عملیاتی که در عرف آباد کردن محسوب است از قبیل زراعت، درخت‌کاری، بنا ساختن و غیره قابل استفاده نمایند.
اقسام
برای این گونه اراضی چهار حالت تصور می‌شود:
- زمینی که از اصل موات بوده و علم به عدم مالکیت آن توسط شخص دیگری وجود داشته باشد یا علم به سابقه ملکیت آن وجود نداشته باشد.
- زمینی که در گذشته محل سکونت افرادی بوده ولی اکنون از بین رفته و منقرض شده‌است.
- زمین خرابه باشد ولی از روی آثار بتوان فهمید مالکی داشته درحالی که آن شخص مجهول است.
- زمینی که مالک از آن اعراض کرده باشد.[3]
منابع
- جعفری لنگرودی، محمد جعفر (۱۳۸۸). مبسوط در ترمینولوژی حقوق. ۱. تهران: گنج دانش. ص. ۲۵۱.
- «مرکز پژوهشها - قانون مدنی». rc.majlis.ir. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۴-۱۰.
- «آشنایی با مفهوم حقوقی اراضی موات و قوانین مرتبط با آن». نشریه الکترونیکی حقوق. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۴-۱۰.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.