امیة بن عبدشمس

امیه بن عبدشمس یکی از چند پسر عبدشمس بن عبدمناف و در برخی منابع پسر خوانده او بود؛ امیه یک برده ی رومی بود که تو سط عبد شمس خریداری شد.در گذششته رسم میان عرب این بود که فرزند خوانده از ناپدری ارث هم میبرد.مادر وی یهودی بود.کم کم وارد قببیله شد و امور به دست گرفت.همسر وی نیر از یهودیان بود.در یهود نسب از مادر انتقال میابد.ابوسفیان معاویه و یزید همگی مادران یهودی داشتند.بنابراین، نسب بنی امیه و بنی هاشم در امیه از هم جدا میی شوند.به نیای امویان، امیه اکبر گفته می‌شد؛ زیرا برادر خُردتری به نام امیه اصغر داشت.[1][2][3]

زندگینامه امیه

روایت اول: تولد

بر اساس روایت عبدشمس و هاشم همزاد (دوقلو) بودند و به هنگام تولد، انگشت یکی به پیشانی دیگری چسبیده بود؛ چون آن دو را جدا کردند، خون جاری شد.[4][5]

روایت دوم: پسر خواندگی

امیه غلامی بوده از روم که عبدالشمس او را خریده و به دلیل زیبایی و ذکاوت او را به رسم عرب در جاهلیت او را به پسرخواندگی قبول کرده‌است. امیه مانند سایر پسرخوانده‌های عرب در محیط عربستان بزرگ شد و آداب عرب آموخت و در اثر کار و فعالیت اندوخته‌ای تهیه کرد و آزادی خود را فراهم ساخت و یک خانوادهٔ مستقل تشکیل داد.

فرزندان

در تاریخ برای امیه ۱۰ فرزند پسر ذکر شده‌است. حرب، ابوحرب، سفیان و ابوسفیان که به ایشان عنابس گفته می‌شود. عاص، ابوالعاص، عیص، ابوالعیص که به اعیاص مشهورند.[6] دو فرزند دیگر به نام عمرو و ابوعمرو. از میان ایشان دو تن در کودکی از میان رفتند و از دو دیگر نسلی برجای نماند.

حرب فرزند بزرگ امیه و پدر ابوسفیان از بزرگان مکه به‌شمار می‌رفت و مدتی با عبدالمطلب مراوده و دوستی داشت. اما سرانجام کارشان به نزاع و داوری کشید. اگرچه بعید نیست این داستان تحت تأثیر داستان منافره امیه و هاشم پدید آمده باشد.[7]وی در نبردهای اعراب مانند یوم عکاظ و دو جنگ فجار فرمانده سپاه قریش بود و پس از وی این منصب به ابوسفیان رسید.[8]

فرزند دیگر امیه، ابوالعاص نیای عثمان بن عفان و مروان بن حکم و شماری از فرزندان او بود که به خلافت رسیدند.[9]

شاخه دیگر بنی امیه از طریق اسید، فرزند ابوالعیص بن امیه ادامه یافت که دو فرزندش عتاب و خالد در فتح مکه اسلام آوردند.[10] از دیگر شاخه‌های مشهور بنی امیه فرزندان عاص و سعید بن عاص هستند که برخی از ایشان در دوره عثمان و دیگر اعضای این خاندان در حوادث تاریخی نقش داشتند و به مناصب مهم دست یافتند[11]از طریق ابوعمر بن امیه نیز شاخه دیگری پدید آمد و عقبة بن ابی معیط و فرزندش، ولید از مشهورترین اعضای این شاخه هستند[12] شاید کم‌اهمیت‌ترین شاخه این خاندان بازماندگان سفیان بن امیه بودند که شمارشان اندک بود و در حوادث نقش چندانی نداشتند.[13]

همسران

بنی خنظله و عایشه بنت لواط

پانویس
  1. بلاذری، ج ۵، ص۷
  2. سدوسی، ص۳۰؛
  3. کلبی، ص۳۷؛
  4. طبری، تاریخ، ج ۲، ص۲۵۲
  5. العروبه فی دارالبوار، به نقل عمادزاده در زندگانی ابی عبدالله ج 1 ص 152.
  6. کلبی، ص۳۸؛ بلاذری، همان، ج۵، ص۸ ۹–۱۰
  7. بلاذری، ج ۵، ص۹
  8. ازرقی، ج ۱، ص۱۱۵
  9. بلاذری، ج ۶، ص۹۵
  10. بلاذی، ج ۶، ص۷۲–۷۴
  11. بلاذی، ج ۱، ص۴۱، ۵۵، ۶۷–۷۰
  12. کلبی، ص۵۱–۵۲
  13. همو، ص۵۳–۵۴
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.