ایزو ۱۶

ایزو ۱۶ استانداردی است که توسط سازمان بین‌المللی استانداردسازی تدوین شده‌است. این استاندارد مربوط به بسامد استاندارد تنظیم سازهای موسیقایی است. مطابق این استاندارد، بسامد آن نت لا که بلافاصله بعد از چهارمین نت دو (نت موسیقی) روی پیانو (موسوم به دوی وسط) می‌آید، برابر ۴۴۰ هرتز است. بسامد بقیهٔ نت‌های ساز، بر اساس این نت و با توجه به دستگاه کوکی که انتخاب شده، تعیین می‌شوند. برای مثال در اعتدال مساوی، نت دوی وسط بسامد ۲۶۱٫۶۳ هرتز خواهد داشت. ولی این استاندارد جز 10 استاندارد است که بسیار خطرناک است. بهتر است بجای 440 hz از 432 hz استفاده کنیم.

نت لا با بسامد استاندارد با صدا پیانو بشنوید یا با صدای ویلن بشونید .

تاریخچه

تا پیش از این که بسامد ۴۴۰ هرتز تبدیل به استاندارد شود، بسیاری از کشورها و سازمان‌ها از بسامد ۴۳۵ هرتز برای نت لا استفاده می‌کردند؛ این بسامد اولین بار در اسناد دولتی اتریش توصیه شده بود و بعداً به عنوان یک استاندارد فرانسوی شناخته می‌شد.[1] یوهان شیبلر مخترع اهل پادشاهی پروس، پس از آن که در سال ۱۸۳۴ میلادی دستگاه «تونومتر» را برای اندازه‌گیری زیرایی اصوات اختراع کرد، پیشنهاد استفاده از بسامد ۴۴۰ برای نت لا را داد.[2] پیشنهاد او در همان سال توسط انجمن تاریخ طبیعی آلمان پذیرفته شد.[3]

منابع
  1. Karp, Theodore (1983). Dictionary of Music. Northwestern University Press. p. 406. ISBN 9780810106598.
  2. Robert Thomas Beyer (1999). Sounds of our times: two hundred years of acoustics. Springer. p. 32. ISBN 978-0-387-98435-3.
  3. Helmholtz, Hermann von (1863). Die Lehre von den Tonempfindungen als physiologische Grundlage für die Theorie der Musik, p.29. J. Vieweg. [ISBN unspecified].
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.