باروت
باروت به گفته دهخدا همان «بارود» است و می‌گوید در برهان قاطع آمده: به سریانی، شوره را «بارود» گویند… ترکیب شوره را با گوگرد و زغال چوب بید یا بادنجان یا هر چوبی که زغالش خوب بسوزد باروت نامند.[1]
باروت ماده‌ای است که به‌سرعت می‌سوزد و از همین رو در سلاح‌های گرم به‌عنوان ماده پیشرانه بکار می‌رود. باروت از ترکیب ماده‌های پتاسیم نیترات، کربن و سولفور ساخته می‌شود. باروت می‌تواند از زغال وپتاسیم نیترات نیز ساخته شود ولی نه به کیفیتی که با سولفور مخلوط باشد، زیرا ماده سولفور یکی از مواد فرار و بسیار قابل احتراق و انفجار است. باروت به دو دسته تقسیم می‌شود.
- با قدرت انفجار پایین: دارای مواد انفجاری کم قدرت و مواد درونی آن به صورت کامل احتراق نمی‌یابند.
- با قدرت انفجار فوق‌العاده زیاد: این دسته از باروت‌ها دارای قدرت انفجاری بسیار بالا هستند.
- باروت‌ها دو گونه هستند:
- باروت سیاه
- باروت بی‌دود
باروت سیاه نخستین گونه باروت بود که بدست بشر ساخته شد. اختراع آن را نزدیک به قرن‌های ۷ تا ۹ میلادی به چینی‌ها، و حتی به راجر بیکن (کیمیاگر انگلیسی سدهٔ ۱۳ میلادی) نسبت می‌دهند.[2][3]
در گذشته از کود کبوتر به دلیل داشتن پتاسیم نیترات از کبوترخانه‌ها جمع‌آوری می‌شد، برای تولید باروت استفاده می‌کردند. به همین دلیل اقتصادی قابل توجه، تعداد کبوتر خانه در دوران صفوی یکباره چندین برابر شد. از این رو شاه عباس صفوی مالیات نسبتاً سنگینی بر کبوتر خانه‌ها بست.[4] امروزه هنوز در روستاها از کود کبوتر چنین استفاده‌ای می‌شود.
نگارخانه
منابع
- مقاله باروت در فرهنگ دهخدا
- پروفسور هاینتس والتر ویلد، متخصص مواد منفجره در دانشگاه کلائوس تال آلمان
- ویکی‌پدیای آلمانی
- «نگاهی به کبوترخانه‌ها در ایران». روزنامه توسعه ایرانی. ۲۰۱۹-۰۳-۲۳. دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۰۳-۲۳.
