حد روش

حد روش (با تلفظ /ʁoʃ/) به کمترین فاصلهٔ بین یک قمر که فاقد استحکام کششی است — یعنی تنها به واسطهٔ نیروی گرانش خودش منسجم مانده — و یک جسم سماوی دیگر گفته می‌شود که موجب فروپاشی قمر نگردد.[1] فروپاشی قمر به علت نیروی کشندی حاصل از جسم سماوی دوم و بیشترشدن آن از جاذبهٔ خودی قمر رخ می‌دهد.

یک جرم سیال در حال گردش و نگاه داشته‌شده منسجم‌مانده با نیروی جاذبهٔ خودش را در نظر بگیرید. این جرم در این تصویر از زاویهٔ بالای صفحهٔ گردش نمایش داده شده است. در نقطه‌ای دور از حد روش، جرم تقریباً کروی است.
با نزدیک‌شدن به حد روش، جرم بر اثر نیروی کشندی تغییر شکل می‌دهد.
پس از داخل شدن به حد روش جرم دیگر نمی‌تواند به واسطهٔ جاذبهٔ خودش منسجم بماند و بدنهٔ آن فرو می‌پاشد.
ذراتی که به جرم اصلی نزدیک‌ترند با سرعت بیشتری نسبت به سایرین به گردش در می‌آیند. پیکان‌های قرمز این موضوع را مشخص کرده‌اند.
سرعت چرخش اربیتالی متغیر ماده سبب می‌شود که نهایتاً یک حلقه تشکیل شود.

ماهواره‌ها (قمرهای مصنوعی) کوچکتر از آن هستند که متحمل نیروی کشندی قابل توجهی شوند.[2]

اگر قمر و سیاره (جرم سماوی اصلی) دارای چگالی یکسانی باشند، حد روش حدود ۲٫۵ برابر شعاع سیاره تخمین زده می‌شود.[3]

این حد نخستین بار توسط اخترشناس فرانسوی ادوارد روش (۱۸۲۰–۱۸۸۳ میلادی) محاسبه شد.[2]

جستارهای وابسته

منابع
  1. "Roche Limit -- from Eric Weisstein's World of Physics". ScienceWorld. Retrieved 2014-08-19.
  2. "Roche limit (astronomy)". Encyclopedia Britannica. 2014. Retrieved 2014-08-19.
  3. "Frequently Asked Questions". Cassini Solstice Mission. 2009-09-04. Retrieved 2014-08-19.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.