حسین حبری
حسین حبری (Hissène Habré) (زاده ۱۳ سپتامبر ۱۹۴۲) دیکتاتور پیشین چاد بود که از ۱۹۸۲ تا ۱۹۹۰ ریاستجمهوری آن کشور را در دست داشت.
حسین حبری | |
---|---|
۷ام رئیسجمهور چاد | |
مشغول به کار ۷ ژوئن ۱۹۸۲ – ۱ دسامبر ۱۹۹۰ | |
نخستوزیر | Djidingar Dono Ngardoum |
پس از | گوکونی عویدی |
پیش از | ادریس دبی |
1ام نخستوزیر چاد | |
مشغول به کار ۲۹ اوت ۱۹۷۸ – ۲۳ مارس ۱۹۷۹ | |
پس از | فرانسوا تومبالبایه (به عنوان نخستوزیر مستعمره چاد) |
پیش از | Djidingar Dono Ngardoum |
اطلاعات شخصی | |
زاده | ۱۳ سپتامبر ۱۹۴۲ (۷۸ سال) Faya-Largeau, چاد |
حسین حبری که به پینوشه آفریقا معروف است به جنایت جنگی، شکنجه و جنایت علیه بشریت متهم است. او سرانجام در سال ۱۹۹۰ پس از یک کودتا برکنار شد و به سنگال فرار کرد و از بیست و سه سال گذشته در ویلای خود در این کشور زندگی میکرد.[1] به گفته یک کمیسیون تحقیقاتی، در دوران ریاست جمهوری حسین حبری، چهل هزار نفر از مخالفان او توسط پلیس سیاسیاش به قتل رسیدند که بسیاری در گورهای دسته جمعی دفن شدند.[2]
حکومت
در ۱۹۸۰، حسین حبری، وزیر دفاع، به تحریک فرانسه با یک کودتای نظامی قدرت را در دست گرفت. وی با یاری فرانسه و آمریکا (جنگی را) علیه معمر قذافی که از مخالفان او دفاع میکرد برپا کرد و این مسئله باعث جدایی میان جمعیتهای شمال چاد و مسیحیان و مسلمانانِ جنوبِ این کشور شد. گسستگی قومیتهای چاد ثمرهٔ آن جنگ است. هر قومیتی که در شمال و جنوب این کشور، تهدیدی برای رژیم شمرده میشد، تحت آزار قرار گرفت.[3]
رژیم تکحزبی حبری طی سالهای حکومت وی اعضای بسیاری از گروههای قومی چاد را تحت تعقیب قرار داده و به قتل رساند. حبری مسئول قتل نزدیک به ۴۰ هزار انسان و شکنجه دویست هزار نفر دیگر به شمار میآید. حبری تا سال ۱۹۹۰ در قدرت باقی ماند و سپس به دست ژنرال ارتش «ادریس دبی» سرنگون شد. او در سال ۲۰۰۵ و در تبعیدگاه خود در سنگال بازداشت شد. در سال ۲۰۰۶ اتحادیه آفریقا «به نام ملتهای آفریقا» از دولت سنگال محاکمه وی را خواستار شد.[4]
در سال ۲۰۰۸ دادگاه اِنجامِنا پایتخت چاد، او را به اعدام محکوم کرد.[1]
منابع
- یورونیوز فارسی. بازدید: آوریل ۲۰۱۴.
- همان منبع.
- http://persian.euronews.com/2015/07/14/alleged-victims-of-former-chadian-dictator-hissene-habre-get-their-day-in-court/
- رتر، فرانک: خداحافظی دیکتاتورها از آفریقا. ترجمه؛ محمدعلی فیروزآبادی. روزنامه اعتماد. ۲۲/۰۴/۸۷.