خیار تعذر تسلیم
خیار تعذر تسلیم یکی از انواع خیار فسخ است که بر پایه آن در صورت ناممکن شدن انجام تعهد برای یکی از طرفین عقد، طرف دیگر حق برهم زدن قرارداد را به دست میآورد.
مقصود از تعذر ناتوانی و از بین رفتن و فقدان قدرت است و مقصود از خیار تعذر خیاری است که در اثر ناتوانی طاری و از بین رفتن قدرت تسلیم یا قدرت اجرای تعهد و شرط یک طرف، برای طرف دیگر عقد ایجاد میشود.[1]
قانون مدنی
قانون مدنی از خیار تعذّر تسلیم به صراحت سخن نگفته، لیکن علاوه بر منابع فقهی میتوان در این خصوص به مواد ۲۳۹، ۲۴۰، ۳۸۰، ۴۷۶ و ۵۳۴ قانون مدنی استناد کرد. برخی از فقهای بزرگ نیز مانند شهیدین در لمعه و شرح لمعه آن را به عنوان یکی از خیارات ذکر کردهاند.[2]
تعذر طاری
تعذر طاری بدین معنی است که در زمان عقد قرارداد وجود نداشته باشد و بعداً پدید آید. هرگاه تعذر تسلیم یا اجرای تعهد اصلی باشد نه طاری، باید بین تعذر اجرای شرط و تعذر اجرای تعهد اصلی تفاوت گذاشت بدین نحو که:
قلمرو و شرایط
خیار تعذر تسلیم در حوزه عقود معوض و با شرایط ذیل ایجاد میشود و به عقد بیع منحصر نمیشود:
- عقد معوض بهطور صحیح منعقد شده باشد.
- تعذر در مرحله تسلیم و اجرای تعهد باشد.
- تعذر تسلیم یا اجرای تعهد موقت باشد نه دایمی و احتمال اجرای آن برود وگرنه عقد منفسخ میشود و نوبت به خیار فسخ نمیرسد.[6]
امکان اسقاط خیار تعذر تسلیم
این خیار نیز مانند دیگر خیارات، پس از ایجاد قابل اسقاط است و صاحب خیار میتواند آن را بهطور صریح یا ضمنی اسقاط کند.[6] ولی اسقاط خیار پیش از ایجاد آن به جمع شدن عوض و معوض در یک جا میانجامد و برخلاف نظم عمومی اقتصادی است.[7]
منابع
- سید مرتضی قاسمزاده، حقوق مدنی، مختصر قراردادها و تعهدات، ش ۲۴۱
- سید حسین صفایی، دوره مقدماتی حقوق مدنی، جلد دوم، قواعد عمومی قراردادها، ص ۳۰۱
- ماده ۲۴۰ قانون مدنی
- سید حسین صفایی، همان
- ماده ۲۴۸ قانون مدنی
- سید مرتضی قاسمزاده، همان، ش ۲۴۱
- ناصر کاتوزیان، حقوق مدنی، اعمال حقوقی، ش ۱۰۶۱، ص ۳۹۸