دار زدن
به دار آویختن یا دار زدن یکی از معمول‌ترین روش‌های اعدام است که در بیشتر کشورهایی که حکم اعدام وجود دارد، اجرا می‌شود.
تاریخچه
این روش را نخستین بار سال ۱۷۷۰ در اعدام فردی به نام ارل فررس به کار بستند. فاصله پرت شدن آن زمان هنوز کم بود، تقریباً سی سانتیمتر. هر چند روش قبلی هم هنوز کاربرد داشت اما انگلیسی‌ها این شیوه را از سال ۱۷۸۳ شیوه رسمی اعدام کردند.
چارلز دیکنز نویسنده معروف که سال ۱۸۴۹ یک بار در بازار شاهد یک مراسم اعدام بود، از دار زدن محکوم به شدت متأثر شد و نامه‌های خشم‌آلودی نوشت و در تایمز منتشر کرد. این نامه‌ها دوباره بحث اعدام را در افکار عمومی دامن زد و سبب شد که از سال ۱۸۶۸ دیگر در ملاءعام اعدام صورت نگیرد. در اتریش و بعضی ایالات آلمان نیز تقریباً از همان زمان‌ها اعدام علنی لغو شد.
نحوه مرگ با دار
در حقیقت هنگامی که شخص محکوم به اعدام از طناب دار حلق آویز می‌شود، ضربه شدیدی به ستون فقرات و گردن وی وارد می‌شود و در نتیجه باعث شکستگی و آسیب شدید در بصل النخاع می‌شود که این امر موجب ایست دستگاه تنفسی به دلیل فلج شدن ریه‌ها می‌شود.
- انواع دار آویختگی
- اعدام (قصاص-مجازات)
- اتفاقی: مثل گیر کردن طنابهای دور کمر به دور گردن در کوهنوردان
- خودکشی
- به دار آویختن یک فرد مرده جهت وانمود به خودکشی کردن
- علت مرگ
به‌طور کلی علل مرگ به‌خاطر دار آویختگی را می‌توان این‌گونه ذکر کرد:
- انسداد سرخرگ‌های حیاتی گردن و نرسیدن خون و اکسیژن به مغز.
- شکستن گردن و آسیب پیاز مغز (حداقل ۱۲۰ سانتیمتر باید طناب سقوط کند و سپس بایستد تا گردن شکسته شود، که بستگی به وزن شخص دارد).
- انسداد شاهرگ‌ها و افزایش ناگهانی فشار خون که منجر به ایست قلبی می‌شود.
- خفگی در اثر انسداد مجرای تنفسی (دار زدن با طناب کوتاه)
- شوک وقفه‌ای از علل دیگر مرگ بر اثر دار آویختگی می‌باشد فشارهای ۵ کیلویی باعث بسته شدن شریان کاروتید و ۲۵ کیلو موجب شکستگی دررفتگی مهرهای گردنی می‌شود.
