دهقان (زمین‌دار)

دهقان یا دهگان یا دَهیگان طبقه‌ای از اشراف در زمان ساسانیان بودند. دهقانان از دیدگاه دارایی در درجهٔ دوم بودند و گروه بزرگ زمین‌داران را شکل می‌دادند. اینان هم بزرگ‌ترین مالیات‌دهندگان و مهم‌ترین منبع درآمد دولت و هم مهم‌ترین نگاهبانان آداب و رسوم و فرهنگ باستانی و روایات ملی و میهنی بودند.[1] دهقانان طبقه‌ای از زمین‌داران در دوران پیش از اسلام و سده‌های دوم و سوم هـ ق. بودند که بیشتر برای نگاه‌بانی از جایگاه مالی و اجتماعی خود به اسلام گرویده و از همین روی به رسوم و سنت‌های نیاکانی خود عشق می‌ورزیده و در پاسداری از آنان کوشش می‌کردند. فرزندان دهقانان با آداب و رسوم ایرانی پرورش می‌یافتند و نگهبانان سنت‌ها و فرهنگ ملی ایرانی بودند.[2][3][4] در شاهنامه از یک سو دهقان در کنار «آزاده»، به‌معنی «ایرانیان» دیده می‌شود و از سوی دیگر به‌همراه «موبد» (روحانی زرتشتی) در معنای «نگاهبان و روایت‌کنندهٔ داستان‌های باستان».[5]

پانویس
  1. خالقی مطلق، «فردوسی»، دانشنامهٔ زبان، ۸۲۳.
  2. Khaleghi-Motlagh, “FERDOWSI, ABU'L-QĀSEM i. Life”, Iranica.
  3. ریاحی، فردوسی: زندگی، اندیشه و شعر او، ۷۲.
  4. ریاحی، سرچشمه‌های فردوسی‌شناسی، ۱۲.
  5. Khaleghi-Motlagh, “FERDOWSI, ABU'L-QĀSEM i. Life”, Iranica.

منابع
  • خالقی مطلق، جلال (۱۳۹۱). «فردوسی». در اسماعیل سعادت. دانشنامهٔ زبان و ادب فارسی. چهارم. تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۶۱۴۳-۲۱-۷.
  • Khaleghi-Motlagh, Jalal (1999). "FERDOWSI, ABU'L-QĀSEM i. Life". Encyclopædia Iranica. Retrieved 8 December 2016.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.