رامانا ماهارشی
رامانا ماهارشی (30 دسامبر 1879 - 14 آوریل 1950) جیوانموکتا (jivanmukta) و حکیم هندو بود.
| رامن مهارشی | |
|---|---|
 مهارشی در اواخر شصت سالگی‌اش. | |
| متولد | ونتاکارامن ایر ۳۰ دسامبر ۱۸۷۹ تیروچولی, ویرودھونگر, هند |
| درگذشت | ۱۴ آوریل ۱۹۵۰ (۷۰ سال) آشرام شری رامن, ترون‌ناملائی, تامیل‌نادو, هند |
| ملیت | هند |
| مرشد | تپه ی آروناچالا |
| فلسفه | ویدانته ادویته |
| آثار ادبی | نان یار؟ ("من کی‌ام؟") Five Hymns to Arunachala |
وی با نام ونتاکارامن ایر زاده شد، اما بیشتر به نام باگوان شری رامن ماهارشی شناخته می شود. باگوان یعنی خدا، شری عنوانی تجلیلی مثل آیت‌الله خودمان و مهارشی در زبان سانسکریت به معنای پیغمبر بزرگ است. این نام را یکی از شاگردانش Ganapati Muni در سال 1907 به او داد.
رامن در روستای تیروچولیر در تامیل نادوی هند به دنیا آمد. در 1885 کششی به سوی تپه ی مقدس آروناچالا در وجودش برانگیخته شد، در 1886، زمانی که 16 سال سن داشت، "تجربه ی مرگ" را از سر گدراند، به واسطه این تجربه از نیرو (اَوِسام) یا جریانی آگاه شد که خودش آن را من یا خود می‌دانست و پس تر آن را خدای شخصی یا ایشوارا که همان شیوا است می‌خوانید. این تجربه منجر به وضعیتی در او شد که خودش آن را "حالت ذهنی "ایشوارا یا جنانی توصیف می‌کرد". شش هفته بعد خانه عمویش در مادورای را ترک گفت، به کوه مقدس آروناچالا در تیرون‌ناملائی رفت و تا آخر عمر همان‌جا ماند.
مریدانش که او را اوتار قلمداد می‌کردند نزد او می‌آمدند، سال ها بعد در اطراف او آشرامی شکل گرفت، جایی که مراجعین در سکوت گرد رامن می‌نشستند، سوال می‌پرسیدند و راهنمایی دریافت می‌کردند. از دهه 1930 میلادی آموزه هایش در اروپا رواج یافته است که منجر به شناخت جهانیان از او به عنوان یک موجود روشنیده شد.
رامان مهارشی راه و روش های زیادی توصیه می‌کرد، اما بیشتر بر تفحص خود به عنوان اصلی ترین وسیله جهت از میان بردن جهل و اسکان در خودآگاهی، به همراه تسلیم شدن به خود یا باکتی (تسلیم و اخلاص) تاکید می‌کرد.[1]
سرچشمه
- مشارکت‌گران ویکی‌پدیای انگلیسی. "Tiruvannamalai".