ریتیون سنتینل

ریتیون سنتینل (نگهبان) یک هواپیمای بمباردیر گلوبال اکسپرس بهسازی شده به عنوان یک هواپیمای هوابرد میدان نبرد و پایش زمینی برای نیروی دریایی سلطنتی است. در اصل و در برنامه ی استور (رادار هوابرد)(به انگلیسی: Airborne STand-Off Radar) این هواپیما توسط یک اسکادران از نیروی هوایی سلطننتی متشکل از نیروی هوایی و پرسنل ارتش بکارگرفته می شود. سنتینل با دیگر سیستم های متفقین مانند جی استارز (JSTARS) و سیستم پایش زمینی هماهنگ ناتو سازگار است.

سنتینل آر۱
زد جی ۶۹۲ در حال برخاستن از باند ۰۸ در موهاوی
نوع هواپیما هوابرد میدان نبرد و هواپیمای پایش زمینی
کشور سازنده  ایالات متحده آمریکا
شرکت سازنده ریتون (بهسازی)
بمباردیر (ساخت بدنه)
نخستین پرواز ۲۶ می ۲۰۰۴
تاریخ رونمایی ۲۰۰۸
وضعیت کنونی در حال خدمت
بکارگیرنده (ها) نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا
تعداد ساخته‌شده ۵
بهای هر فروند ۹۵۴ میلیون پوند (برای ناوگانی از ۸ هواپیما و ۸ خودرو مبتنی بر ایستگاه های زمینی)
توسعه یافته از بمباردیر گلوبال اکسپرس

برنامه بازبینی راهبرد دفاعی و امنیتی دولت بریتانیا گفته : "هواپیمای پایش زمینی سنتینل بیش از این برای پشتیبانی از ماموریت ها در افغانستان نیاز نیست."[1] سنتینل ارتش بریتانیا در افغانستان را پشتیبانی می کرد و همچنین در شمال لیبی در سال ۲۰۱۱ با نقشی که "محوری" خوانده شد در راس نیروی هوایی بریتانیا شرکت کرد. در فوریه سال ۲۰۱۲ اعلام شد که سنتینل برای ایفای نقش بریتانیا در سیستم پایش زمینی هماهنگ ناتو ارائه می‌شود تا مکمل هواپیماهای آر کیو-۴ گلوبال هاوک ناتو و هواپیماهای بدون سرنشین فرانسوی هرون تی پی باشد.

نمایی نزدیک از پوسته محافظ برآمده رادار سنتینل
زد جی ۶۹۲، هواپیمای شماره ۳، بلند شده از پایگاه فضایی موهاوی، در طول بازدیدی از آزمون ملی مدرسه خلبانی

طراحی و توسعه

برنامه استور ریشه در برنامه رادار هوابرد خاموش لشکریان ارتش بریتانیا (CASTOR) دارد که طی آن در سال ۱۹۸۴ هواپیمای بی ان-۲تی آیلندر (G-DLRA/ZG989) با یک دماغه بزرگ به برای اتاق رادار برای پایش زمینی طراحی شد. جنگ خلیج نخست نیاز به چنین هواپیمایی را نشان داد اما پایان جنگ سرد چیزی دیگری را روشن ساخت، در دسامبر ۱۹۹۹ قرارداد تولیدی امضا شد که در سال ۲۰۰۵ محصول پروژه خود را برای خدمت دهی آماده کند.

نخستین پرواز نمونه اولیه بهبود یافته در آگوست سال ۲۰۰۱ انجام شد که بهبودهای مورد نیاز برای سیستم استور را تصدیق می کرد. نخستین محصول هواپیمای سنتینل آر۱، در ۲۶ می ۲۰۰۴، ۴٬۴ ساعت پرواز آزمایشی خود را انجام داد. هواپیمای سنتینل آر۱ توسط اسکادران شماره ۵ نیروی هوایی سلطنتی که پایگاه آن در ودینگتون قرار دارد وارد عملیات شد و در فوریه سال ۲۰۰۹ نخستین پرواز عملیاتی خود را در افغانستان انجام داد.

سنتینل آر۱ نمونه بهبود یافته هواپیمای بمباردیر گلوبال اکسپرس است که نیروی رانش آن به دست دو موتور توربوفن بی آر۷۱۰ ساخت شرکت رولز-رویس آلمان که در هواپیمای نیمرود ام آر اِی۴ نیز بکار رفته است، برآورده می شود. ساخت ۵ هواپیما و ۸ پایگاه سیار زمینی (۶ پایگاه روی خودروهای زمینی و ۲ پایگاه روی محفظه های حمل کننده هوایی) در برنامه بود و یک ساختمان آموزشی نیز در پایگاه نیروی هوایی ودینگتون قرار داشت. بودجه این برنامه ۸۵۰ میلیون پوند بود و قرارداد ۳٬۲۰۰ ساعت پرواز در سال را پشتیبانی می کرد.

کابین خلبان سنتینل یک جایگاه مرکزی دارد، نمایشگر نصب شده در زیر توانایی نمایش نقشه حرکت را دارد، این هواپیما از دیتالینک اطلاعات به نام لینک۱۶ (که یک دیتالینک تاکتیکی نظامی است) و زیر سیستم کمک های دفاعی (DASS) بهره می برد، DASS شامل یک سیستم فریب رادار، سیستم هشداردهنده نزدیک شدن موشک و سیستم ایجاد پارازیت در رادار و شعله افکن فریب موشک می باشد و می‌تواند در حالت های خودکار، نیمه خودکار و دستی هدایت شود.

این هواپیما برای اطمینان از دریافت یک تصویر با دقت بالا از یک منطقه عملیاتی پهناور می‌تواند ۱۲٬۰۰ را به طور عادی پیمایش کند، یک خلبان، یک کمک خلبان، یک فرمانده ماموریت هوایی و دو کارشناس تصویر خدمه این هواپیما را تشکیل می دهند.برد عملیاتی این هواپیما نزدیک به ۹ ساعت می باشد. تا زمانی که کارشناسان تصویر می توانند تصاویر روی برد را تحلیل کنند هواپیما همانی است که از آن انتظار می رفت، برخلاف پروژه JSTARS، مدیریت نبرد واقعی بر روی زمین رخ می دهد.

رادار اصلی هواپیما راداردو حالته (رادار دهانه ترکیبی/رادار تشخیص حرکت هدف) (SAR/MTI) ساخت شرکت ریتیون سیستمز می باشد که به نام سنسور رادار دو حالته سنتینل (DMRS) شناخته می شود. ریتیون مدعی شده است که می‌تواند برای مطابقت با توانایی پایش دریایی هواپیمای منسوخ شده نیمرود ام آر اِی۴ این هواپیما را بهینه سازی کند و نیز پایگاه های زمینی می توانند برای دریافت داده ها از هواپیماهای تجسسی واتچکیپر و ام کیو-۹ ریپر و برنامه ای آینده این نوع هواپیماها مطابقت داده شوند.

ویژگی ها

ویژگی های کلی

  • خدمه: ۵ نفر
  • درازا: ۳۰٬۳ متر (۹۹ فوت و ۵ اینچ)
  • درازای بال: ۲۸٬۵ متر (۹۳ فوت و ۶ اینچ)
  • بلندی: ۸٬۲ متر (۲۷ فوت و ۰ اینچ)
  • مساحت بال: ۹۴٬۹ مترمربع (۱٬۰۲۲ فوت مربع)
  • وزن خالی: ۲۴٬۰۰۰ کیلوگرم (۵۴٬۰۰۰ پوند)
  • وزن ناخالص: ۴۲٬۴۰۰ کیلوگرم (۹۳٬۵۰۰ پوند)
  • نیروی رانشی: ۲ موتور توربوفن رولز-رویس بی آر۷۱۰ با قدرت ۱۴٬۷۵۰ پوند برای هرکدام

کارایی

  • بیشترین سرعت: ۰٬۷۵ ماخ
  • برد پرواز: ۴٬۷۲۳ کیلومتر (۲٬۹۳۵ مایل)
  • پایداری پرواز: ۹ ساعت
  • سقف پرواز: ۱۲٬۲۰۰ متر (۴۰٬۰۰۰ فوت)

پانویس
  1. «"Securing Britain in an Age of Uncertainty: The Strategic Defence and Security Review"» (PDF). HM Government. بایگانی‌شده از اصلی (PDF) در ۲۲ دسامبر ۲۰۱۰. دریافت‌شده در ۱۹ اکتبر ۲۰۱۰.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.