سازمان حقوق بین‌الملل توسعه

سازمان حقوق بین‌الملل توسعه (به انگلیسی: IDLO) یک سازمان دولتی بین‌المللی است که با تمرکز مشترک بر ارتقاء قانون و توسعه به ارتقاء حاکمیت قانون اختصاص دارد. این کار در راستای توانمند سازی مردم و جوامع برای مطالبه حقوق خود انجام می‌شود و دانش را به دولتها می‌دهد که چگونه آنها را تحقق بخشند.[1] این کشور از اقتصادهای نوظهور و کشورهای با درآمد متوسط برای تقویت ظرفیت‌های قانونی و چارچوب قانون خود برای توسعه پایدار و فرصت اقتصادی حمایت می‌کند.[2] این تنها سازمان بین دولتی است که دارای یک مأموریت انحصاری برای ارتقاء قانون است و تجربه کار در ده‌ها کشور در سراسر جهان را دارد.[3] IDLO با دفتر مرکزی در رم، ایتالیا و دارای شعبه ای در لاهه و یکی از تعدادی از نهادهای ناظر مجمع عمومی سازمان ملل است. سازمان حقوق بین‌الملل توسعه در ده‌ها کشور مستقل با تمرکز بر ایجاد نهادها و توانمندسازی قانونی مشغول به کار بوده‌است،[4] شبکه فارغ التحصیلان آن شامل بیش از ۲۰٬۰۰۰ حرفه ای حقوقی در ۱۷۵ کشور و ۴۶ انجمن فارغ التحصیلان مستقل است.[5] سازمان حقوق بین‌الملل توسعه تفاهم نامه‌هایی را با آژانس‌های سازمان ملل، دولت‌ها، دانشگاه‌ها و نهادهای دیگر امضا کرده‌است. کمک‌های مالی عمده به IDLO از آژانس توسعه بین‌المللی استرالیا، بنیاد گیتس، مرکز تحقیقات بین‌المللی جنگل‌داری، بانک اروپایی بازسازی و توسعه، اتحادیه اروپا، بنیاد فورد، دویچه گلسلشفت [persian-alpha 1]، صندوق بین‌المللی توسعه کشاورزی، مؤسسه پزشکی، صندوق کویت برای توسعه اقتصادی عرب، صندوق توسعه بین‌المللی اوپک، برنامه توسعه سازمان ملل و یونیسف و همچنین کشورهای بی شماری از جمله کانادا، چین، دانمارک، فرانسه، ایرلند، ایتالیا، هلند، سوئد، سوئیس، انگلستان و ایالات متحده جان بیگل مدیر کل سازمان حقوق بین‌الملل توسعه است.

سازمان حقوق بین‌الملل توسعه
کوته‌نوشتIDLO
شعار ایجاد فرهنگ عدالت
بنیان‌گذاری۱ ژانویه ۱۹۸۳ (۱۹۸۳-۰۱-۰۱)
گونهسازمان دولتی بین‌المللی
ستادرم، ایتالیا
منطقه
جهان
مدیر کل
جان بیگل
وابستگیسازمان ملل متحد
وبگاه

تاریخ

سازمان حقوق بین‌الملل توسعه در سال ۱۹۸۳ به عنوان یک سازمان غیردولتی (که پس از آن مؤسسه حقوقی بین‌المللی توسعه نامیده می‌شد) ایجاد شد و توسط سه مشاور حقوقی آژانس‌های همکاری در مصر تأسیس شد: ل. مایکل هاجر (ایالات متحده)، ویلیام تی. لوریس (ایالات متحده) و ژیل بلانچی (فرانسه) با یک هیئت مدیره به ریاست ابراهیم شیهاتا (بنیانگذار صندوق توسعه بین‌المللی اوپک و معاون ارشد و مشاوران عمومی بانک جهانی از سال ۱۹۸۳ تا ۱۹۹۸). هیئت مدیره همچنین، در میان دیگران، رنه دیوید را نیز شامل می‌شد. دولت‌های ایالات متحده و ایتالیا پول راه اندازی را تأمین کردند و توافق‌نامه تأسیس ستاد در سال ۱۹۸۸ در رم به امضا رسید. این مؤسسه در سال ۱۹۹۱ پس از اولین مجمع کشورهای عضو در ۱۹۹۰، به یک سازمان بین دولتی تغییر یافت. پس از سقوط دیوار برلین، افزایش آموزش و کمک در زمینه اصلاحات قضایی و قضایی در کشورهای در حال توسعه و در حال گذار.[6] در نیمه دوم دهه ۹۰، توجه بیشتر به توسعه پایدار و جامعه مدنی نیز صورت گرفت[7][8] و در سال ۲۰۰۲، این مؤسسه به سازمان حقوق بین‌الملل توسعه تغییر نام داد.[9] در سال ۲۰۰۱ به IDLO وضعیت ناظر دائم در سازمان ملل اعطا شد.[10] در سال ۲۰۱۴، IDLO یک دفتر شعبه در لاهه افتتاح کرد.[11][12]

حکومت

به عنوان یک سازمان بین دولتی، عضویت در این سازمان از امضاکنندگان توافقنامه تأسیس سازمان حقوق بین‌الملل توسعه تشکیل شده‌است.[13] سی و هفت طرف موافقت نامه تأسیس عبارتند از:

  • افغانستان
  • استرالیا
  • اتریش
  • بلغارستان
  • بورکینافاسو
  • چین
  • اکوادور [عضو کمیته ثابت]
  • مصر
  • السالوادور
  • فرانسه
  • هندوراس
  • ایتالیا [معاون رئیس‌جمهور به‌طور رسمی] [رئیس کمیته حسابرسی و امور مالی]
  • اردن
  • کنیا
  • کویت [عضو کمیته ثابت و کمیته حسابرسی و دارایی]
  • لیبریا
  • مالی
  • مغولستان
  • مونته‌نگرو
  • موزامبیک [معاون رئیس‌جمهور]
  • هلند
  • نروژ
  • OFID
  • پاکستان [عضو کمیته حسابرسی و دارایی]
  • پاراگوئه
  • پرو [عضو کمیته حسابرسی و دارایی]
  • فیلیپین [عضو کمیته دائم]
  • قطر
  • رومانی
  • سنگال [عضو کمیته حسابرسی و دارایی]
  • سودان
  • سوئد
  • تونس
  • ترکیه [عضو کمیته ثابت و کمیته حسابرسی و دارایی]
  • اوگاندا
  • ایالات متحده [رئیس‌جمهور] [عضو کمیته حسابرسی و دارایی]
  • ویتنام

عدالت عرفی

سازمان حقوق بین‌الملل توسعه چندین بار از جمله در سازمان ملل متحد،[14] بر اهمیت همکاری با سیستم‌های غیررسمی یا عدالت عرفی تأکید کرده و سه جلد ویرایش شده را در مورد عدالت عرفی منتشر کرده‌است.[15]

یادداشت
  1. Deutsche Gesellschaft für Internationale Zusammenarbeit

منابع
  1. "IDLO - What We Do". idlo.int. Retrieved 7 February 2015.
  2. "IDLO Strategic Plan". Archived from the original on 2015-02-08. Retrieved 2015-02-08.
  3. "IDLO Mission and History". idlo.int.
  4. About IDLO
  5. Villarino, Eliza (15 December 2011). "Top global development groups in Rome: A primer". Devex. Retrieved 2 February 2015.
  6. Michael Hager and Alexandre Cordahi (May 1995). "Training Lawyers for Economic Development and Banking". Butterworths Journal of International Banking and Financial Law.
  7. Alexandre Cordahi and Lawrence Tshuma (1999). "Law, Globalization and Sustainable Development". Development. 42 (2): 39–46. doi:10.1057/palgrave.development.1110034 – via SAGE Publications.
  8. Edited by: J. Faundez, M.Footer and Joseph Norton (2000). Governance, Development and Globalization. UK: Blackstone. ISBN 1-84174-248-1.
  9. IDLO (2004). 2003 Annual Report. Rome-Italy: IDLO. p. 17.
  10. "About IDLO – Our History". idlo.int. Archived from the original on 23 November 2018. Retrieved 14 April 2020.
  11. "Our History | IDLO". www.idlo.int. Archived from the original on 23 November 2018. Retrieved 2018-01-13.
  12. "Internationale juridische organisatie IDLO naar Den". Retrieved 8 February 2015.
  13. بایگانی‌شده در ۲۰۱۵-۰۲-۰۸ توسط Wayback Machine IDLO - Assembly of Parties
  14. "IDLO Statement at UN High Level Meeting On the Rule of Law At the National and International Levels" (PDF). 24 September 2012.
  15. "IDLO Publications on Customary Justice". Natural Justice.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.