سعد بن معاذ
ابوعمرو سعد بن مُعاذ (به عربی: سعد بن معاذ بن نعمان بن امرئ القیس بن زید بن عبد الأشهل) (۳۲ قبل از هجرت - ۵ (قمری)) از اصحاب محمد و رئیس قبیله اوس بود که پس از بیعت عقبه اول، به دست مصعب بن عمیر در مدینه اسلام آورد و به تبعیت از او، تمام خاندانش مسلمان شدند.
وی در غزوه‌های بدر و احد مردانه جنگید و از نزدیکان و مستشاران محمد بود.
در جریان پیمان‌شکنی بنی‌قریظه و پس از شکست وی از سربازان اسلام، سعد به عنوان حَکَمِ ایشان انتخاب شد. در غزوه خندق زخمی شد و از این زخم درگذشت و نقل شده که محمد گفت که در تشییع جنازهٔ وی هزاران مَلَک شرکت داشته‌اند. در منابع اهل سنت، آمده‌است که مرگ وی عرش الهی را به لرزه درآورده است.اما شیخ صدوق از شیعیان در کتاب معانی الاخبار در این باره چنین نقل کرده است: به جعفر صادق عرض کردند که اهل سنت معتقدند که عرش رحمان از مرگ سعد بن معاذ به لرزه درآمده است. جعفر صادق گفت: پیامبر فرمود که عرشی [تختی] که سعد بر آن بود به لرزه افتاد ، اما ایشان توهم کردند که منظور پیامبر عرش الهی بوده است.[1]
منابع
- ابن بابویه، معانی الاخبار، ج۱، ص۳۸۸، نوادر الاخبار، ح۲۵؛ تستری، قاموس الرجال، ج۵، ص۶۸
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Sa'd ibn Mu'adh». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی.