سینما وریته

سینما - حقیقت[1] یا سینما وریته (به فرانسوی: Cinéma vérité) یک سبک در فیلمسازی مستند است. نوعی سینمای غیرداستانی که در آن بر حضور دوربین و تعامل بین فیلم‌ساز و موضوع تأکید می‌شود.

سینما وریته، سینمایی است بدون دکوپاژ قبلی، بدون صحنه‌بندی، غیردراماتیک و غیرروایی. این سبک فیلمسازی مدعی است که تا حد امکان به واقعیت وفادار است. برخی آن را گونه‌ای از سینمای سیاسی می‌دانند.

ژیگا ورتوف، مستندساز اهل شوروی برای اولین بار این اصطلاح را دربارهٔ سبک آثار خود به کار برد. او در دههٔ ۱۹۲۰ یک فیلم مستند خبری به همین نام ساخته بود. سینما وریته از منظر او سینمایی بود بدون بازیگر، دکور و فیلمنامه.

پس از جنبش مه ۱۹۶۸ فرانسه، گروهی از فیلمسازان رادیکال فرانسوی، به این سبک رو آوردند. ژان روش، مستندساز فرانسوی، با ساخت آثاری که تا حد امکان عینی بودند از پیروان این سبک محسوب می‌شود. روش در فیلم‌های قوم‌نگارانهٔ خود، از میزانسن و تدوین نیز پرهیز می‌کرد و تلاش می‌کرد فیلم‌هایش تا آنجا که می‌شود به اصل نزدیک باشد. او بعدتر به فیلم‌های جامعه‌شناختی گرایش پیدا کرد و از سینمای بی‌واسطه فاصله گرفت.

پانویس

1. «سینما ـ حقیقت» [سینما و تلویزیون] هم‌ارزِ «cinéma vérité, ciné vérité (fr.), kino pravada»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی. جواد میرشکاری، ویراستار. دفتر پنجم. فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان. تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۵۳۱-۷۶-۴ (ذیل سرواژهٔ سینما ـ حقیقت)

منابع

• هیوارد، سوزان. مفاهیم کلیدی در مطالعات سینمایی، ترجمهٔ فتاح محمدی. چاپ اول تهران: نشر هزاره سوم، ۱۳۸۱، ۱۸۶. شابک X-۰-۹۳۱۱۷-۹۶۴