فناوری دسترسی رادیویی
فناوری دسترسی رادیویی (انگلیسی: Radio access technology) روش اتصال فیزیکی یک شبکه ارتباطی مبتنی بر امواج رادیویی است. بسیاری از تلفنهای همراه جدید از چندین فناوری دسترسی رادیویی استفاده میکنند، مثلاً: بلوتوث، وایفای، سامانه جهانی مخابرات سیار، التیای یا نسل پنجم امواج رادیویی جدید. اصطلاح فناوری دسترسی رادیویی به صورت سنتی به جای تعاملپذیری شبکه استفاده میشد، مثلاً در مقاله ویرتج و همکاران[1] یا در مقاله شبکه دسترسی رادیویی، اخیراً این اصطلاح در مباحث مربوط به شبکههای نامتجانس بیسیم استفاده میشود. این اصلاح هنگامی استفاده میشود که یک ابزار کاربری بین چند فناوری دسترسی رادیویی برای اتصال به اینترنت انتخاب میکند.[2]
منابع
- I. Virtej; S. Hamiti; T.A. Rantalainen; J. Parantainen; G. Sebire; E. Nikula (November 2001). "Radio resource control for GSM/EDGE Radio Access Network (GERAN)-inter radio access technology and inter-mode procedures". 54th IEEE Vehicular Technology Conference – Proceedings. Archived from the original (PDF) on 7 October 2013. Retrieved 2013-10-07.
- Melhem El Helou; Samer Lahoud; Marc Ibrahim; Kinda Khawam (April 2013). "A Hybrid Approach for Radio Access Technology Selection in Heterogeneous Wireless Networks". 19th European Wireless Conference -Proceedings. Archived from the original (PDF) on 7 October 2003. Retrieved 2013-10-07.
- مشارکتکنندگان ویکیپدیا. «Radio access technology». در دانشنامهٔ ویکیپدیای انگلیسی، بازبینیشده در ۱۵ فوریه ۲۰۲۰.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.