قانون اساسی اندونزی
قانون اساسی اندونزی (به اندونزیایی: Undang-Undang Dasar Negara Republik Indonesia Tahun 1945)، مهمترین قانون و پایه و اساس کشور مجمع الجزایر اندونزی است.
| قانون اساسی اندونزی | |
|---|---|
 | |
| تاریخ تصویب | ۱۸ اوت ۱۹۴۵ |
| نویسنده(گان) | کمیته مفدماتی برای استقلال اندونزی |
| آرمان | استقلال اندونزی در ۱۹۴۵ |
|
| این مقاله بخشی از این مجموعه است: سیاست و دولت اندونزی |
| پانکاسیلا (فلسفه ملی) |
| قانون اساسی اندونزی |
| روابط خارجی |
این قانون، با نام «قانون اساسی جمهوری اندونزی» در ۱۸ اوت ۱۹۴۵، در اواخر جنگ جهانی دوم که اندونزی زیر فرمان ژاپن بود، به تصویب رسید و پس از مدتی با افزوده شدن اصلاحاتی به آن در زمان احمد سوکارنو به اجرا درآمد. این قانون اساسی از ۳۷ اصل تشکیل شده‌است.
یک نسخه از کتاب قانون اساسی جمهوری اندونزی در ۱۹۴۶
 |
متن مربوطه در ویکی‌نبشته: قانون اساسی اندونزی |
منابع
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Constitution of Indonesia». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۴ فوریه ۲۰۱۷.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.