قانون کیفیت هوا

قوانین کیفیت هوا انتشار آلاینده‌های هوا در جو را کنترل می‌کنند. زیرمجموعه‌ای ویژه از قوانین کیفیت هوا نیز مربوط به تنظیم کیفیت هوای درون ساختمان‌ها است. قوانین مربوط به کیفیت هوا اغلب به‌طور خاص برای محافظت از سلامت انسان با محدود کردن یا از بین بردن غلظت آلاینده‌های موجود در هوا طراحی شده‌است. ابتکارات دیگری هم برای رسیدگی به مشکلات زیست‌محیطی گسترده‌تر، مانند محدودیت در مواد شیمیایی که روی لایه ازن تأثیر می‌گذارند، و کنترل بر برنامه‌های تجاری انتشار گازهای گلخانه‌ای برای رفع باران‌های اسیدی یا تغییرات آب و هوایی طراحی شده‌است. تلاش‌های نظارتی این قانون شامل شناسایی و طبقه‌بندی آلاینده‌های هوا، تعیین محدودیت برای میزان مقدار حداکثر انتشار و الکترونیکی کردن فناوری‌های کاهش‌دهنده آلاینده‌ها می‌شود.

بخشی از مجموعه
قانون محیط زیست
قانون کنترل آلودگی
قانون منابع طبیعی
منابع مرجع
  • Environmental journals
  • International environmental agreements
  • Environmental laws by country
  • Environmental lawsuits
  • Environmental ministries
  • Supranational environmental agencies
مطالب مرتبط

طبقه‌بندی آلاینده‌های هوا

قانون کیفیت هوا باید مواد و انرژی‌هایی را که به عنوان " آلودگی " واجد شرایط کنترل بیشتری هستند، شناسایی کند. در حالی که برچسب‌ها و اسامی خاص از حوزه قضایی به حوزه قضایی دیگر متفاوت است، در مورد آنچه آلودگی هوا را تشکیل می‌دهد اجماع گسترده‌ای در میان بسیاری از دولت‌ها وجود دارد. به عنوان مثال، قانون هوای پاک ایالات متحده ازن، ذرات معلق، مونوکسیدکربن، اکسیدهای نیتروژن (NO x)، دی‌اکسید گوگرد (SO 2) و سرب (Pb) را به عنوان "معیارهای" آلاینده‌هایی که نیاز به مقررات در سراسر کشور دارند، شناسایی کرده.[1] EPA همچنین بیش از ۱۸۰ ترکیباتی که به عنوان آلاینده‌های «خطرناک» طبقه‌بندی شده‌اند و نیاز به کنترل دقیق دارند را شناسایی کرده‌است.[2] سایر ترکیبات هم وجود دارند که به دلیل تأثیر سوءشان بر محیط (به عنوان مثال CFCها به عنوان عوامل تخریب ازن) و سلامت انسان (به عنوان مثال آزبست در هوای محیط بسته) به عنوان آلاینده‌های هوا شناخته شده‌اند.[3] برداشت وسیع تری از آلودگی هوا ممکن است شامل صدا، نور و تابش هم باشد. ایالات متحده اخیراً در مورد این که آیا دی اکسیدکربن (CO 2) و سایر گازهای گلخانه‌ای باید به عنوان آلاینده‌های هوا طبقه‌بندی شوند، اختلاف نظر داشته‌است.[4]

سراسر دنیا

قانون بین‌المللی

قوانین بین‌المللی شامل توافق‌نامه‌های مربوط به کیفیت هوایی است که میان کشورها دربارهٔ مسائلی همچون انتشار گازهای گلخانه‌ای به توافق رسیده: List of international environmental agreements

کانادا

به استثنای برخی استثناهای خاص صنعتی، مقررات آلودگی هوا، به‌طور سنتی در سطح ایالات کانادا مورد ارزیابی قرار می‌گیرد.[5] با این حال، این کشور اخیراً تحت قانون حفاظت از محیط زیست کانادا، ۱۹۹۹، برنامه ملی را به نام سیستم مدیریت کیفیت هوا کانادا (AQMS) تصویب کرده‌است. این برنامه شامل پنج مکانیزم نظارتی اصلی است: استانداردهای کیفیت هوای محیطی کانادا (CAAQS). الزامات انتشار صنعتی در سطح پایه (BLIER) (کنترل انتشار و فناوری). مدیریت کیفیت هوای محلی از طریق مدیریت هوای مناطق محلی؛ مدیریت کیفیت هوای منطقه‌ای از طریق مدیریت منطقه‌های هوایی منطقه‌ای؛ و همکاری برای کاهش انتشارات با منشأ تلفن همراه.[6]

دولت کانادا همچنین تلاش کرده تا قانون مربوط به انتشار گازهای گلخانه ای این کشور را تصویب کند. این قانون شرایطی در مورد مصرف سوخت در وسایل نقلیه مسافری و کامیون‌های سبک، وسایل نقلیه سنگین، سوخت‌های تجدیدپذیر و بخش‌های انرژی و حمل و نقل را تصویب کرده‌است.[7]

چین

چین، با آلودگی شدید هوا در شهرهای بزرگ و مراکز صنعتی، به ویژه در شمال، برنامه اقدام پیشگیری و کنترل آلودگی هوا را در سال ۲۰۱۲ تنظیم کرد که هدف آن کاهش ۲۵ درصدی آلودگی هوا تا سال ۲۰۱۷ بود. این برنامه با تأمین اعتبار ۲۷۷ میلیارد دلار از دولت مرکزی، میزانPM 2.5 که بر سلامت انسان تأثیر می‌گذارد را، هدف قرار می‌داد.[8]

نیوزلند

نیوزیلند در پاسخ به نگرانی‌های فزاینده در مورد آلودگی هوای صنعتی و شهری، قانون هوای پاک خود را در سال ۱۹۷۲ تصویب کرد.[9] این قانون منابع را طبقه‌بندی کرد، الزامات مجوز را اعمال کرد و فرایندی را برای تعیین فناوری کنترل لازم ایجاد کرد. مقامات محلی مجاز به ایجاد آلاینده‌های کوچکتر شدند. در منطقه هوای پاک کریستچرچ، ممنوعیت استفاده از وسایل سوختی تصویب شده و سایر اقدامات برای کنترل مه‌دود انجام شد.

سپس قانون هوای پاک ۱۹۷۲ با قانون مدیریت منابع ۱۹۹۱ جایگزین شد. این قانون استانداردهای کیفیت هوا را تعیین نکرد، اما راهنمایی‌هایی ملی را تدوین نمود. این امر منجر به انتشار استانداردهای ملی زیست‌محیطی نیوزیلند برای کیفیت هوا در سال ۲۰۰۴ با اصلاحات بعدی شد.[10]

پادشاهی متحد بریتانیا

در پاسخ به مه‌دود بزرگ‌سال ۱۹۵۲، پارلمان انگلیس قانون هوای پاک ۱۹۵۶ را وضع کرد. این قانون برای مناطقی که سوخت بدون دود باید سوزانده شود و نیروگاه‌هایی که به مناطق روستایی منتقل شدند، قانونگذاری کرده‌بود. قانون هوای پاک 1968[11] استفاده از دودکش‌های بلند را برای پراکندگی آلودگی هوا در صنایعی که از سوخت‌های زغال سنگ، مایع یا گاز استفاده می‌کنند، اجباری نمود.[12]

قانون هوای پاک در سال ۱۹۹۳ به روز شد.[13] بیشترین تأثیر محلی آن از قسمت سوم قانون که مناطق کنترل دود را معرفی کرده ناشی می‌شود.

ایالات متحده

قانون اولیه تنظیم کیفیت هوا در ایالات متحده لایحه هوای پاک ایالات متحده است. این قانون در ابتدا به عنوان قانون کنترل آلودگی هوا در سال ۱۹۵۵ تصویب شد. اصلاحات در سال ۱۹۶۷ و ۱۹۷۰ (چارچوب لایحه امروز هوای پاک ایالات متحده) الزامات ملی کیفیت هوا را تحمیل کرد و مسئولیت اداری آن را با آژانس حفاظت از محیط زیست که تازه ایجاد شده بود، قرار داد. اصلاحات عمده در سال ۱۹۷۷ و ۱۹۹۰ انجام شد. دولت‌های ایالتی و محلی قوانین مشابهی را وضع کردند که یا برنامه‌های فدرال را اجرا نمودند یا خلأهای قانونی را در برنامه‌های فدرال پر می‌کنند.

منابع
  1. U.S. EPA, What Are the Six Common Air Pollutants?
  2. U.S. EPA, Original list of hazardous air pollutants.
  3. U.S. EPA, Air Pollutants بایگانی‌شده در ژوئن ۲۳, ۲۰۱۴ توسط Wayback Machine.
  4. See Massachusetts v. Environmental Protection Agency.
  5. See Environmental Law in Canada, Blakes Lawyers (2012) بایگانی‌شده در ۲۰۱۵-۰۷-۰۱ توسط Wayback Machine.
  6. Overview available at Newfoundland Labrador Department of Environment and Conservation بایگانی‌شده در ۲۰۱۵-۰۷-۰۱ توسط Wayback Machine.
  7. See [www.climatechange.gc.ca Canada's Action on Climate Change].
  8. "Airborne Pollution Prevention and Control Action Plan (2013-17)". China.org.cn. August 16, 2013. Retrieved December 10, 2014.
  9. Historical information in this section adapted from The State of New Zealand’s Environment 1997, Chapter 6.
  10. See About the NES.
  11. "Watership Down author Richard Adams mentions his role in the Clean Air Act 1968". Archived from the original on 2010-01-09. Retrieved 2010-01-16.
  12. "United Kingdom's Clean Air Acts". Archived from the original on 2010-01-26. Retrieved 2010-01-16.
  13. Clean Air Act 1993
  • ویکی‌پدیای انگلیسی
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.