قضیه نرتن

قضیه نورتون (که در اروپا به عنوان میر-نرتن شناخته می شود) در نظریه مدارهای الکتریکی بیان می دارد که [1]:

دو شبکه A و B را در نظر بگیرید که به یکدیگر متصل هستند. عناصر موجود در شبکه A خطی و/یا منابع مستقل هستند. می خواهیم شبکه A را ساده کنیم و شبکه B را بدون تغییر باقی بگذاریم.
شبکه B را جدا می کنیم. سپس دو سر شبکه A را اتصال کوتاه کرده و جریان عبوری از این اتصال کوتاه را به عنوان جریان اتصال کوتاه، Isc تعریف می کنیم.
تمام منابع مستقل درون شبکه A را خاموش، یا به عبارتی صفر می کنیم. به این ترتیب که منابع ولتاژ را به اتصال کوتاه و منابع جریان را به مدار باز تبدیل می نماییم. منابع وابسته را بدون تغییر باقی می گذاریم.
یک منبع جریان مستقل با مقدار Isc به صورت موازی با شبکه A خاموش شده قرار می دهیم. مدار را کامل نکنید، دو سر آن را جدا شده بگذارید.
شبکه B را به دو سر شبکه A جدید وصل کنید. ولتاژها و جریانها در شبکه B بدون تغییر باقی می ماند.

نکاتی درباره قضیه نورتون

در استفاده از قضیه نرتن به نکات زیر توجه کنید[2]:

هر کدام از دوشبکه A و B اگر دارای منبع وابسته باشند باید ولتاژ یا جریان کنترلی آن منبع وابسته در همان شبکه باشد.
شبکه A خاموش شده را می توان با یک مقاومت معادل R_N جایگزین کرد که مقاومت معادل نرتن نامیده می شود.
مقاومت معادل نرتن و منبع جریان Isc می توانند صفر باشند هر چند معمولاً اینگونه نیست.
هیچ محدودیتی روی شبکه B وجود ندارد یعنی عناصر آن می توانند غیر خطی باشند.
مقاومت معادل تونن و نرتن برابر هستند.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.