قفل رمزی
قفل رمزی (به انگلیسی: Combination lock) نوعی قفل آویز است که در آن ترتیبی از حروف و علائم برای باز کردن قفل استفاده می‌شود. دنبالۀ رمز ممکن است با استفاده از صفحه‌کلید مکانیکی یا الکترونیکی یا یک شماره‌گیر چرخان که با چندین دیسک و بادامک در تماس است، و روی هر دیسک شماره‌ای حک شده و مجموعه این دیسک‌ها به صورت مستقیم با عملکرد قفل در ارتباط هستند، وارد شود. انواع مختلف آن از قفل سه-حرفی ارزان‌قیمت چمدان‌ها تا قفل گاوصندوق‌های امنیت بالا را شامل می‌شود. برخلاف قفل آویزهای معمولی، قفل‌های رمزی از کلید استفاده نمی‌کنند.
روش‌های دسترسی به قفل رمزی دیجیتال
اکثر قفل‌های رمزی دارای صفحه لمس جهت وارد نمودن رمز عبور می‌باشند و در کنار آن توسط یک یا چند روش دیگر می‌توان به آن‌ها دسترسی پیدا کرد. این روش‌های دسترسی عبارت‌اند از:
اثر انگشت: این روش بسیار امن و راحت تر نسبت به قفل‌های مکانیکی است. در این روش تنها کافی است که اثر انگشت خود را روی سنسور مربوطه قرار دهید. در کم‌تر از ثانیه، درب به روی شما باز می شود.
کارت RFID : حمل کارت RFID بسیار آسان تر نسبت به قفل مکانیکی است. بر روی کارت‌ها تگی قرار دارد که توسط پردازنده قفل رمزی شناخته شده و درب باز می‌گردد.
تلفن همراه: یکی دیگر از روش‌های دسترسی به درب از طریق تلفن همراه است. تلفن همراه از طریق بلوتوث یا شبکه بی‌سیم وای‌فای و یا اینترنت به قفل رمزی متصل می‌شود. به همین دلیل می‌توان از راه دور کنترل ورود و خروج به منزل را در دست گرفت. این قابلیت زمانی به چشم می‌آید که مهمانی برای منزل شما آمده باشد و شما در منزل حضور نداشته باشید.
کلید مکانیکی: شاید برای شما عجیب باشد ولی یکی دیگر از راه‌های دسترسی برای باز کردن درب است. البته کلید مکانیکی بیشتر برای دسترسی اضطراری به درب ورودی، زمانی که باتری قفل تمام شده است، به کار می‌رود.
منابع
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Combination lock». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۰ مهر ۱۳۹۲.
- قفل رمزی چیست؟ مشخصات قفل رمزی در وبلاگ دنیای قفل
- مشخصات و کاربردهای قفل رمزی در مجله ی قفل هوشمند