قوانین تاونزند

قوانین تاونزند (به انگلیسی: Townshend Acts) قوانینی بودند که در ابتدای ۱۷۶۷ توسط پارلمان بریتانیای کبیر در رابطه با مستعمره‌های بریتانیا در آمریکای شمالی تصویب شدند. این قوانین از روی نام چارلز تاونزند، وزیر خزانه‌داری بریتانیا، که پیشنهاد تصویب این قوانین را داد، نامگذاری شدند. تاریخ‌نگاران اختلاف اندکی در باب قوانینی دارند که تحت عنوان قوانین تاونزند می‌آیند، اما مکرراً از پنج قانون تحت عنوان قوانین تاونزند یاد می‌کنند: قانون درآمد از مالیات ۱۷۷۶ (Revenue Act of 1767)، قانون غرامت (Indemnity Act)، قانون کارمندان گمرگ (Commissioners of Customs Act)، قانون دادگاه دریایی (Vice Admiralty Court Act)، قانون مهار نیویورک (New York Restraining Act).

چارلز تاونزند که جریانات تصویب قوانین تاونزند را رهبری می‌کرد، پیش از آن‌که عواقب خسارت‌آورش آشکار شود، مرد.

هدف از تصویب قوانین تاونزند موارد زیر بود:

1. افزایش درآمد حاصله از مالیات مستعمرات تا حقوق فرمانداران و قضات از این راه تأمین شود و نیازی به پرداخت حقوق از جانب دولت بریتانیا نباشد.
2. تدارک دیدن راه‌حل جدید و مؤثرتری برای مجبور کردن مستعمره‌نشینان به تبعیت از قوانین تجارت
3. مجازات کردن استان نیویورک برای تن ندادن به تبعیت از قانون اقامت دادن سربازان ۱۷۶۵ (1765 Quartering Act)
4. تصویب قانونی مالیاتی تا نمونه‌ای باشد برای قوانین احتمالی بعدی و نشان دادن آن که پارلمان بریتانیا حق دارد بر مستعمره‌نشینان مالیات ببندد.

قوانین تاونزند با مقاومت و تمرد مردم مواجه شد و این بهانه‌ای به دست سربازان بریتانیا داد تا در ۱۷۶۸ بندر بوستون را اشغال کنند؛ اشغالی که نهایتاً منجر به کشتار ۱۷۷۰ بوستون شد.

در واکنش به کشتار بوستون، پارلمان بریتانیا طرحی را در دست اقدام قرار داد تا قوانین تاونزند را نسبتاً لغو کند. اکثر قوانین جدید لغو شدند، اما مالیات بر چای باقی ماند. با این وجود دولت بریتانیا همچنان تلاش می‌کرد تا بر مستمره‌نشینان با وجود عدم رضایتشان مالیات ببندد. سلسله اقدامات بریتانیا در نهایت منجر به مهمانی چای بوستون و انقلاب آمریکا شد.[1]

منابع

1. مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Townshend Acts». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۰ ژوئیهٔ ۲۰۱۱.