لابی اسرائیل در آمریکا

لابی اسرائیل (یا گاهی لابی صهیونیست) یک ائتلاف متنوع از کسانی است که چه به طور فردی و/یا گروهی سعی در تأثیرگذاری بر سیاست خارجی ایالات متحده آمریکا در حمایت از اسرائیل یا سیاست‌های دولت اسرائیل دارند. این لابی متشکل از افراد و گروه‌های سکولار، مسیحی و امریکایی‌های یهودی‌تبار است. بزرگ‌ترین لابی حامی اسرائیل مسیحیان متحد برای اسرائیل است؛ کمیته روابط عمومی آمریکایی اسرائیلی (آیپاک) یک سازمان پیشرو درون این لابی است که از طرف گروه‌های یهودی امریکایی سخن می‌گوید.

تاریخ

لابی‌گری صهیونیست‌ها در ایالات متحده به تأسیس دولت اسرائیل در ۴۸-۱۹۴۷ کمک کرد. آماده‌سازی طرح تقسیم فلسطین و رأی‌دهی به آن که مقدم بر اعلامیه استقلال اسرائیل بود با جوشش حمایت یهودیان امریکا در واشنگتن مواجه شد. رئیس‌جمهور هری ترومن بعدا گفت: «واقعیات این بود که نه تنها جنبش‌های فشاری در اطراف سازمان ملل وجود داشت که شبیه آن در گذشته اصلا سابقه نداشت، بلکه کاخ سفید نیز مورد حمله دائمی بود. فکر نمی‌کنم چنین فشار و تبلیغاتی که متوجه کاخ سفید بود را در موضوعی دیگری غیر از این تجربه کرده بودم. اصرار تعدادی از رهبران افراطی صهیونیست که تحت تأثیر انگیزه‌های سیاسی بودند و اقدام به تهدید سیاسی می‌کردند مرا دلخور و ناراحت کرد.»[1]

ساختار

لابی اسرائیل در ایالات متحده به دو صورت رسمی و غیر رسمی وجود دارد[2]:

لابی رسمی، سازمان‌ها و گروه‌های سازمان‌یافتهٔ یهودی و صهیونیستی هستند که در تصمیم‌گیری‌های مجلس قانون‌گذاری آمریکا و دستگاه حاکمهٔ آمریکا، به طور مستقیم، اعمال فشار می‌کنند.

مهم‌ترین آن‌ها، کمیته روابط عمومی آمریکایی اسرائیلی (آیپاک)[2] و کنگره جهانی یهودیان است.

لابی غیر رسمی به صورت مشارکت گستردهٔ یهودیان در انتخابات و حضور یهودیان در پست‌های حساس آمریکا شکل می‌گیرد.[3]

فعالیت‌ها

همتای فرانسوی آیپاک، اتحادیه کارفرمایان و پیشه‌وران یهودی فرانسه (UPJF) نام دارد که به داشتن مواضع افراطی مشهور است.[4] این اتحادیه با نفوذ خود بر سیاست فرانسه می‌کوشد منافع اسرائیل را در آن کشور و روابط خارجی آن کشور حفاظت کند.[5] این اتحادیه از «کنگره یهودی آمریکا» (AJC) کمک‌های مادی دریافت می‌کند.[4]

شدت تأثیرگذاری

تأثیر گروه‌های طرفدار اسرائیل در ایالات متحده مورد توجه آکادمیک و ژورنالیستی قابل توجهی بوده است.

جام میر شایمر و استیون ام والت در کتاب تأثیرگذار خود لابی اسرائیل و سیاست خارجی آمریکا تعدادی از گفته‌های لابی‌گرها را در مورد سرمایة سیاسی سازمان‌هایشان جمع‌آوری و نقل قول کرده‌اند. به عنوان مثال آن‌ها از رهبر سابق آیپک نقل قول کردند که گفته «این تقریباً برای هر عضوی از کنگره که مایل به انتخاب مجدد است، خودکشی سیاسی است که موضعی بگیرد که قابل تفسیر به ضدیت با دولت محافظه‌کار اسرائیل باشد».[6] آن‌ها همچنین یک مقاله از مایکل مسینگ را نقل قول می‌کنند که در آن یک کارمند بی‌نام طرفدار اسرائیل می‌گوید «ما روی بیش از نیمی از کنگره -- ۲۵۰ تا ۳۰۰ نفر -- حساب می‌کنیم که بی‌معطلی هر چه که آیپک می‌خواهد را انجام می‌دهند.» آن‌ها همچنین مقام سابق آیپک استیون روزن را نقل می‌کنند که قدرت آیپک را برای جفری گلدربرگ توضیح می‌دهد به این ترتیب که یک دستمال سفره را جلویش قرار می‌دهد و می‌گوید «در ۲۴ ساعت ما می‌تونیم امضاء هفتاد سناتور را روی این دستمال داشته باشیم».[7]

جستارهای وابسته

منابع
  1. George Lenczowski, American Presidents and the Middle East, (1990) p. 28, cite, Harry S. Truman, Memoirs 2, p. 158.
  2. نور پرتال بایگانی‌شده در ۱۳ اکتبر ۲۰۱۱ توسط Wayback Machine، بازدید: ژانویه ۲۰۰۹.
  3. همان
  4. لوموند دیپلماتیک، بازدید: ژانویه ۲۰۰۹.
  5. jewsagainstzionism.com، بازدید: ژانویه ۲۰۰۹.
  6. Mearsheimer, John J.; Walt, Stephen M. (2007). The Israel lobby and U.S. foreign policy (1st ed.). Toronto: Viking Canada. p. 160. ISBN 978-0-670-06725-1.
  7. Mearsheimer and Walt (2007), p10-11.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.