محمد باقر بیک گرجی
محمد باقر بیک گرجی متخلص به نشاطی از شعرای فارسی سرای گرجی ایران در دوره‌های زندیه و قاجاریه است.[1]
محمد باقر بیک گرجی | |
|---|---|
| زاده | شیراز |
| محل زندگی | شیراز، اصفهان |
| درگذشته | ۱۲۳۴ هجری |
| تخلص | نشاطی |
| پیشه | شاعر، ادیب |
| زمینه کاری | شعر، ادبیات |
| در زمان حکومت | زندیان - قاجاریان |
| پدر و مادر | فرامرز بیک گرجی |
او برادر کوچک احمد بیک گرجی بوده که ابتدا در خدمت ابراهیم خان انور فرزند کریم خان زند و ندیم وی بود. بعد از انقراض سلسلهٔ زندیه چندی در شیراز و اصفهان به سر برد. بعد از مرگ برادرش کار وی را در تکمیل تذکرهٔ انجمن آرا در پیش گرفت، اما توفیق نیافت و در سال ۱۲۳۴ هجری در گذشت. از او نوشته‌اند: «جوانی بود بسیار خوشحال و صدیق و با دوستان مهربان و شفیق، دلش از رموز محبت با خبر و به بی‌آزاری در میان همگان سر، دیدار پری وشان ماه منظرش اکثر منظور و به طلب عیش و نشاط معظور، رفتارش چون گفتار خوبان دلکش و اطوارش چون رفتار سروقدان مهوش خوش، شعر را بسیار خوب می‌شناخت از جمله معاریف موزونان بود، صاحب مضامین بدیع است…»[2]
اشعار
از اشعار اوست:
| آن مکن با من که اگر از لطف یار من شوی | چون به خاطر آیدت آن، شرمسار من شوی | |
| با تو در یک بزم ننشینم که ترسم پیش خلق | منفعل از گریهٔ بی‌اختیار من شوی[2] |
| دیشب همه شب به یار گفتم غم دل | شاید که شود مرا دمی همدم دل | |
| دیدم که به درد دل من گوش نداد | دل ماتم من گرفت و من ماتم دل[3] |
جستارهای وابسته
پانویس
- مولیانی، جایگاه گرجی‌ها در تاریخ و فرهنگ و تمدن ایران، ۳۱۳–۳۱۴.
- نواب شیرازی، تذکرهٔ دلگشا، ۶۸۱–۶۸۳.
- دولت‌آبادی، سرایندگان شعر پارسی در قفقاز، ۳۶۹.
منابع
- مولیانی، سعید. جایگاه گرجی‌ها در تاریخ و فرهنگ و تمدن ایران. اصفهان: یکتا، ۱۳۷۹.
- نواب شیرازی، علی اکبر. تذکرهٔ دلگشا. تهران: انتشارات دکتر افشار، ۱۳۷۱.
- دولت‌آبادی، عزیز. سرایندگان شعر پارسی در قفقاز. تهران: بنیاد موقوفات محمود افشار، ۱۳۷۰.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.