مدار نزدیک زمین

مدار نزدیک زمین (به انگلیسی: Low Earth orbit) معمولاً تعریف مداری بر گرد زمین است که مکان هندسی‌اش از سطح زمین تا ارتفاع ۲٬۰۰۰ کیلومتر تواند بود. با توجه به زوال سریع مدار اجسام در ارتفاع کمتر از ۲۰۰ کیلومتر، در تعریفی که عموماً از مدار نزدیک زمین مقبول است ارتفاع بین ۱۶۰ تا ۲۰۰۰ کیلومتر از سطح زمین ذکر می‌شود؛ (۱۰۰–۱۲۴۰ مایل).[1] سرعت مداری مورد نیاز برای پایداری ماندن در مدار زمین حدود ۷٫۸ کیلومتر بر ثانیه است، اما این رقم با افزایش ارتفاع مداری کاهش می‌یابد.

مدارهای گوناگون پیرامون زمین بر پایه مقیاس اصلی. مدار به رنگ آبی دریایی، مدار نزدیک زمین است.
مقایسه موقعیت‌های مداری مختلف

به غیر از مأموریت‌های پروژهٔ آپولو و پرواز به ماه، (و سپس نیوهورایزنز) پروازهای فضایی از جمله تمام مأموریت‌های شاتل فضایی و مأموریت پروژه مرکوری و پروازهای فضائی سرنشین دار مانند پرواز هواپیماموشک X-15، همه زمانی در مدار نزدیک زمین(LEO) قرار گرفته‌اند.

ویژگی‌های این مدار

اشیائی که در مدار نزدیک زمین قرار گیرند با پدیدهٔ کشش جوی یا پسای گازی در ترموسفر روبرو هستند که در قالب گازهای موجود در ارتفاع حدود ۸۰–۵۰۰ کیلومتر یا اگزوسفر (حدود ۵۰۰ کیلومتر به بالا) وجود دارند، که به ارتفاع مدار بستگی دارد. اشیاء در مدار نزدیک زمین در میان جو زمین و در زیر کمربند تشعشعی وان آلن داخلی قرار دارند. برای ماهواره‌ها، ارتفاع معمولاً کمتر از ۳۰۰ کیلومتر به دلیل حضور کشش جوی غیر عملی است.


منابع
  1. http://www.spaceacademy.net.au/watch/track/leopars.htm www.spaceacademy.net.au. Retrieved 2015-06-12.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.