مناجات شعبانیه

مناجات شعبانیه یکی از مناجات‌های شیعیان در ماه شعبان است که از علی بن ابیطالب (امام اول شیعیان) نقل شده‌است. این دعا به داشتن مضامین عرفانی و بلند مشهور و خواندن آن توسط شیخ عباس قمی در غیر شعبان نیز توصیه شده‌است.[1]

سید بن طاووس در کتاب اقبال، مولی محمدباقر مجلسی در بحار الانوار، سماهیجی در الصحیفه العلویه و شیخ عباس قمی در مفاتیح‌الجنان به‌طور ارسال این مناجات را نقل کرده‌اند.(مشاهده متن زیارت)

راوی این روایت حسین بن خالویه و بنا به احتمالی علی بن محمد بن خالویه است.

میرزا جواد ملکی تبریزی از عرفای شیعه درباره این دعا گفته‌است:

مناجات شعبانیه حاوی علوم فراوانی در چگونگی معامله بنده با خدای عزوجل، ادب دعا و استغفار است چنان که بعضی از فقرات آن را شخصی جلیل از اهل معرفت تفسیرکرده‌است.[2]

حسنعلی نجابت حسین مظاهری و محمد محمدی گیلانی شرح‌هایی بر این دعا نوشته‌اند.

جستارهای وابسته

منابع و پانویس
  1. «مناجات شعبانیه». فرهنگ کوثر آذر ۱۳۷۷ - شماره ۲۱.
  2. «مناجات شعبانیه و سند آن». پیام حوزه:: پاییز ۱۳۷۶، شماره ۱۵.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.