منوچهر بهزادی
منوچهر بهزادی (متولد ۱۵ آذر ۱۳۰۶ در تهران – درگذشت شهریور ۱۳۶۷ در تهران) از اعضای کمیته مرکزی حزب توده ایران بود.
| منوچهر بهزادی | |
|---|---|
 | |
| زادهٔ | ۱۵ آذر ۱۳۰۶ |
| درگذشت | اعدام شهریور ۱۳۶۷ زندان اوین |
| ملیت | ایرانی |
| عنوان | رفیق منوچهر |
| مکتب | مارکسیست-لنینیست |
تحصیلات و زمینه فعالیت
منوچهر بهزادی فارغ‌التحصیل رشته حقوق سیاسی و دارای مدرک دکتری در رشته اقتصاد بود.[1]
وی تا بهمن ۱۳۲۶عضو یکی از حوزه‌های حزب توده ایران بود، در سال ۱۳۲۷ دبیر حوزه خویش و در عین حال عضو شعبه تعلیمات و تبلیغات ایالتی تهران و عضو کمیته محلی منطقه سه تهران شد. وی بعدها به عضویت شعبه تعلیمات کل و شعبه مطبوعات کل ارتقاء یافت و از همین زمان نگارش مقالات سیاسی و اجتماعی را در مجله «رزم» و روزنامه «مردم» آغاز کرد. برخی از مسئولیت‌های بعدی او تا سال ۱۳۳۲ از این قرارند: عضو کمیته حزبی دانشگاه، عضو شعبه تشکیلات کل، مسئول پخش دانشگاه، نماینده تشکیلات کل در فارس، عضو کمیته محلی آبادان و عضو کمیته ایالتی خوزستان. از مهر ماه ۱۳۳۲ به عنوان مسئول دبیرخانه کمیته ایالتی تهران و مسئول پخش شهر تهران برگزیده شد. در سال ۱۳۳۴ به دستور حزب از کشور خارج شد و از مهرماه ۱۳۳۶ به جمع کارکنان رادیوی نو بنیاد «پیک ایران» پیوست. اندکی دیرتر، به گونه‌ای هم‌زمان، عضو هیئت تحریریه «صبح امید» (ارگان موقت مرکزی حزب)، «مردم» و «دنیا» شد و در کنار این به عنوان یکی از اعضای دایره اروپای غربی و عضو شعبه بین‌المللی به فعالیت پرداخت.[1]
بهزادی، در پلنوم پانزدهم به عضویت کمیته مرکزی و در پلنوم شانزدهم به عضویت هیئت سیاسی و هیئت دبیران کمیته مرکزی حزب برگزیده شد. در این سال‌ها بود که او با هدایت هسته‌های حزبی درکشورهای اروپای غربی و آمریکا، نقش ارزنده‌ای در سازماندهی مبارزات ضد رژیم پهلوی در اروپا ایفا کرد. تمام نشریاتی که حزب توده در اروپای غربی و آمریکا منتشر می‌کرد، زیر نظر او بود.[1]
دستگیری و مرگ
بهزادی در سال ۱۳۶۲ در تهران دستگیر و در زندان اوین زندانی شد.[2] به گفته یکی از همبندان او در زندان، ۱۶ روز متوالی مانع خوابیدن او شدند و بر اثر آن برای مدتی دچار اختلالات روانی شد. او مدت پنج سال تا زمان اعدامش در زندان بود.[3] بهزادی در شهریور سال ۱۳۶۷ در زندان اوین به اتهام ارتداد، پندار یا گفتار ضد انقلابی اعدام شد.