میرزا آقا امامی

میرزا آقا امامی (زاده ۱۲۶۰ هجری خورشیدی در اصفهان - درگذشته ۱۳۳۴ هجری خورشیدی در اصفهان) نقاش ایرانی و هنرمند جلدهای سوخت بود.

میرزا آقا امامی
زادهٔ۱۲۶۰ خورشیدی
اصفهان، ایران
درگذشت۱۳۳۴ خورشیدی
اصفهان، ایران
ملیت ایران
سال‌های فعالیت۱۳۰۵ تا ۱۳۲۵ خورشیدی[1]
شناخته‌شده برایطراح و استاد هنرهای سنتی ایران و احیا کنندهٔ هنر سوخت

وی در کسوت روحانیت بود. میرزا آقا امامی در شاخه‌های مختلف نگارگری و نیز ساخت جلد و تابلوی سوخت فعالیت داشته است. او احیاگر هنر سوخت معرق دوره صفوی بشمار می‌رود و در حوزه نگارگری یا نقاشی سنتی ایرانی نیز چهره‌ای درخشان، با آثاری ماندگار شناخته می‌شود.

زندگی

میرزا آقا امامی در شهر اصفهان به سال ۱۲۶۰ خورشیدی برابر هشتم ذی الحجه ۱۳۰۰ قمری به دنیا آمد.[2] او از سلسله سادات امامی اصفهانی بود. پدرش سید محمد حسین، نقاش شیوه گل و مرغ بود و جدش میرزا نصرالله امامی نقاش‌باشی نام داشت که در دورهٔ ناصری، نقاش‌باشی عصر خود بوده است. میرزا آقا پس از مدتی به تهران رفت و در مجمع‌الصنایع دولتی که زیر نظر میرزا رضی صنیع همایون اداره می‌شد، به تحصیل پرداخت و کلیهٔ رموز و فنون علم تصویر و تذهیب را فرا گرفت. سپس رهسپار زادگاه خود شد و در آنجا، کارگاهی در سرای سنگ‌تراشان ملک تهیه کرد و عمده آثارش را در این کارگاه مصوّر ساخت، ولی در اواخر عمر انزوا گزید و در منزل مسکونی خود، به خلق آثار هنری پرداخت.

شیوه
اثری از میرزا آقا امامی در مرقع گلشن.

او در چهره‌پردازی و جانورسازی و گل و مرغ، نماسازی و طراحی نقوش قالی، کارهای روغنی، تذهیب و تشعیر و سایر رشته‌های نقاشی سنتی مهارت داشت و هنرمندی ذوفنون به شمار می‌آمد.

میرزاآقا در رشتهٔ تخصصی هنر سوخت که یکی از شیوه‌های بسیار دشوار تصاویر چرمی به شمار می‌آید، استادی پیشرو بود و احیا کنندهٔ این هنر به شمار می‌رود. به غیر از هنر سوخت، در قلمدان و جلدسازی به شیوهٔ روغنی نیز دست داشته است.

او علاوه بر هنر سوخت برای نقاشی به شیوه مینیاتور، تذهیب و تشعیر، مکتب نقاشی ایرانی‌سازی، گل و بوته سازی، درسازی به سبک صفوی و طراحی نقش قالیهای نفیس شهرت دارد.[1]

آثار

از آثار وی: یک جفت در روغنی که از شاه‌کارهای وی است، با رقم: «میرزاآقا امامی»؛ قاب آینهٔ نفیسی که به تقلید از شیوهٔ صفویه عمل آورده. بدون رقم است؛ مینیاتور ارزنده‌ای به تقلید از آثار استاد محمدی که تصویر دو دلداده است و بدون رقم.

شاگردان

از شاگردان مشهور او، حسین اسلامیان، حسین خطائی و محمود فرشچیان درخور ذکر هستند.

درگذشت

میرزا آقا به سال ۱۳۳۴ در اصفهان درگذشت و در همان‌جا به خاک سپرده شد.

پیوند به بیرون

پانویس
  1. «حاج میرزاآقا امامی». درگاه الکترونیک شهرداری اصفهان. دریافت‌شده در ۷ اوت ۲۰۱۶.
  2. همایی، جلال الدین (۱۳۷۵)، تاریخ اصفهان (مجله هنر و هنرمندان) به کوشش بانو ماهدخت همایی، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، ص. ص۳۲۱

منابع
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.