هالیوود پیشا-کد

هالیوود پیشا-کد (انگلیسی: Pre-Code Hollywood‎) دوره‌ای کوتاه در صنعت سینمای آمریکا بود که در فاصله‌ی پذیرشِ گسترده‌ی صدا در فیلم (در سال ۱۹۲۹)[1] و اجرایِ «کد تولید تصاویر متحرک»[و 1] - دستورالعمل‌های سانسور که به «کد هیز»[و 2] مشهور بودند- (در اواسط سال ۱۹۳۴) گذشت. اگرچه این کد در سال ۱۹۳۰ تصویب شد، ولی نظارت بر آن ضعیف بود، و تا زمان تاسیس «اداره‌ی کد تولید»[و 3] در ۱ جولای ۱۹۳۴، اجرایِ دقیقی نمی‌شد. قبل از آن تاریخ، محتوای فیلم‌ها بیشتر به واسطه‌ی قانون‌های محلی، مذاکرات بین «کمیته‌ی روابط استودیو»[و 4] و استودیوهای اصلی، و نظرات عمومی محدود می‌شد، و نه با رعایت «کد هیز» که اکثرا توسط فیلمسازان هالیوود نادیده گرفته می‌شد.

عکس تبلیغاتی (۱۹۳۱)، دوروتی مک‌کیل در نقش منشی‌ای که روسپی می‌شود، امن در جهنم فیلم پیشا-کدِ برادران وارنر
فیلم‌هایی چون دشمن مردم (۱۹۳۱) پروتاگونیست ضد قهرمان و جنایتکار را توانستند به نمایش گذارند.
خیابان ۴۲ در دیالوگ‌های خود امتیازاتی به «کد هیز» داد، ولی همچنان تصاویر اغواکننده به نمایش گذاشت.

در نتیجه، برخی از فیلم‌ها در اواخر دهه‌ی ۱۹۲۰ و اوایل دهه‌ی ۱۹۳۰ نمایشگر و یا اشاره‌گرِ مضامینی چون کنایه‌ی جنسی، روابطِ احساسی-جنسیِ بین‌نژادی، دشنام‌گویی، سوءمصرف مواد، بی‌بندوباری، روسپی‌گری، خیانت، سقط جنین، خشونت شدید، و همجنس‌گرایی هستند. شخصیت‌های شرور از اعمالشان سود می‌برند، در بعضی موارد بدون هیچ عواقب قابل‌توجهی. برای مثال، گانگسترها در فیلم‌هایی چون دشمن مردم[و 5]، سزار کوچک[و 6]، و صورت‌زخمی[و 7] نزدِ خیلی‌ها قهرمان بودند، و نه پلید. شخصیت‌هایِ زنِ قدرتمند در همه جا حضور داشتند، در فیلم‌های پیش-از-کدی مانند: زن[و 8] (۱۹۳۳)، صورت کودک (۱۹۳۳)[و 9]، و زن سرخ‌سر (۱۹۳۲)[و 10]. در کنار نمایشِ شخصیت‌هایِ زنِ قوی‌تر، فیلم‌ها موضوعات زنانه‌ای را بررسی می‌کنند که تا دهه‌های بعد در سینمای آمریکا به سراغشان نمی‌روند.[2][3] بسیاری از بزرگترین ستارگان هالیوود شروع کارشان در این دوره بود: کلارک گیبل، بت دیویس، باربارا استنویک، جون بلاندل، و ادوارد جی. رابینسون. ستارگان دیگری که در این دوره سرآمد بودند، مانند روث چترتن (که به انگلستان رفت) و وارن ویلیام (به او «پادشاه پیشا-کد» می‌گفتند، که در سال ۱۹۴۸ درگذشت) در طیِ یک نسل توسط عموم مردم فراموش می‌شوند. [4]

خاستگاه کد (۱۹۱۵-۱۹۳۰)
در سال ۱۹۲۲ «ویل» هیز به استخدام استودیوها در آمد تا پس از مجموعه‌ای از رسوایی‌ها، به خصوص دادگاه تجاوز و قتل راسکو آربوکل، کمکی باشد برای پاکسازیِ تصویر «شهر گناه»شان.[5]

نخستین تلاش‌ها برای کد

در سال ۱۹۲۲ پس از نمایش چند فیلم با مضامین جنسی و مجموعه‌ای از رسوایی‌هایِ جدا از پرده‌ی ستارگان هالیوود، استودیوها برای بازسازی تصویر عمومیِ هالیوود، فردی از جامعه‌ی مذهبی با نام ویلیام هِیز را به کار گرفتند. هیز که بعدها به «تزار» سینما معروف شد، دستمزد سخاوتمندانه‌ای در آن زمان دریافت می‌کرد: ۱۰۰۰۰۰ دلار در سال (معادل بیش از ۱/۴ میلیون دلار در سال ۲۰۱۵).[6][7][8] هیز که پیش از آن رئیس اداره پست آمریکا در زمان ریاست‌جمهوری وارن جی. هاردینگ، و همچنین رئیس «کمیته‌ی ملی جمهوری‌خواهان»[و 11] بود[5]، به مدت ۲۵ سال ریاست انجمن سینمایی آمریکا را به عهده گرفت؛ و «از صنعت سینما در برابر حملات دفاع کرد، گفته‌های یک‌شبه شفابخشش را از بر خواند و برای پایان دادن به خصومت‌ها تا رسیدن به قرارداد مذاکره کرد.»[9] هالیوود در واقع از تصمیمی تقلید کرد که سال پیش از آن لیگ برتر بیسبال آمریکا در استخدام قاضی لاندیس[و 12] به عنوان کمیسر لیگ [و 13] گرفته بود، اتخاذ این تصمیم برای فرو نشاندنِ قضایای مربوط به رسوایی شرطبندی بازی های جهانی[و 14] بود؛ نیویورک تایمز هِیز را "لاندیس پرده" نامید.[6]

اوایل دوران فیلم صدادار
نیلس آستر در صحنه‌ای از بخند، دلقک، بخند (۱۹۲۸) پای لورتا یانگِ ۱۵ ساله را می‌بوسد. صحنه‌ی صامتِ پیش-از-کدی، قبل از رسمیت یافتن کد سال ۱۹۳۰.

اگرچه آزادسازی تمایلات جنسی در دهه‌ی ۱۹۲۰ در فیلم‌های آمریکایی افزایش یافته بود[10] شروع دوره‌ی پیش-از-کد را، آغاز دوره‌ی فیلم صدادار در نظر میگیرند، و یا معمولا مارس ۱۹۳۰ که کد هیز برای اولین بار نوشته شد.[1][11] با وجود اعتراضات اِن‌اِی‌اِم‌پی‌آی، [12] نیویورک اولین ایالتی بود که با استفاده از رای دیوان عالی در پرونده‌ی میوچوآل فیلم در مقابل اوهایو، در سال ۱۹۲۱ هیات سانسور ایجاد کرد. سال بعد ویرجینیا همین روند را دنبال کرد،[13] و هشت ایالت دیگر نیز تا زمان شروع فیلم‌های صدادار هیات سانسور ایجاد کرده بودند.[14][15]

بیشتر این هیات‌ها بی‌تاثیر بودند. تا دهه‌ی ۱۹۲۰ صحنه‌های نمایش در نیویورک، که آثارشان بعدا به کارهای بر روی پرده منجر می‌شد، نمایش‌های برهنه داشت؛اجراها پر از دشنام و گفتگوهای جنسی بود.[16] در همان اوایل فرآیند تغییر سیستم صوتی مشخص شد که آنچه در نیویورک قابل قبول است، در کانزاس نخواهد بود.[16] در سال ۱۹۲۷، هیز به مدیران استودیو پیشنهاد داد که کمیته‌ای برای بحث درباره‌ی سانسور فیلم تشکیل دهند. ایروینگ تالبرگ[و 15] از مترو گلدوین مایر (ام‌جی‌ام)، سل ورتزل[و 16] از فاکس، و ایو اچ. الن[و 17] از پارامونت با همکاری در تهیه لیستی با عنوان «نبایدها و مراقبت‌ها» به این دعوت پاسخ دادند، این لیست بر اساس مواردی که هیات‌های سانسور محلی به چالش کشیده بودند تنظیم شد و شامل یازده موردی بود که بهتر است از آنها اجتناب شود، و بیست و شش موردی که با دقت زیاد به کار گرفته شوند. کمیسیون فدرال تجارت[و 18] (اف‌تی‌سی) این لیست را تایید کرد، و هیز کمیته‌ی روابط استودیو (اس‌آرسی) را برای نظارت بر اجرای آن ایجاد کرد.[17][18] با این حال هنوز راهی برای اجرای این اصول وجود نداشت.[6] بحث و جدال بر سر استانداردهای فیلم، به سال ۱۹۲۹ به اوج خود رسید.[1][19]

در دهه‌ی ۱۹۲۰ سسیل بی دمیل در افزایش بحث و جدل سکس در سینما نقش داشت.[20][21] او با مرد و زن[و 19] (۱۹۱۹) شروع به ساختن مجموعه‌ای از فیلم‌ها کرد که به بررسی سکس می‌پرداختند و بسیار موفق بودند.[20] فیلمهایی با بازی کلارا بو [و 20] («آن دختر» اصلیِ هالیوود) مثل عزیز شنبه‌شب[و 21] (که چهار روز قبل از سقوط بازار سهام در ۲۹ اکتبر ۱۹۲۹) اکران شد، جذابیت جنسی بو را برجسته می‌کردند.[22] ستارگان دهه‌ی ۱۹۲۰ مانند بو، گلوریا سوانسون[و 22]، و نورما تلمج[و 23] آزادانه جذابیت جنسی خود را به روشنی به نمایش می‌گذاشتند.[23]

یادداشت

    واژگان
    1. Motion Picture Production Code
    2. Hay's Code
    3. Production Code Administration (PCA)
    4. Studio Relations Committee (SRC)
    5. The Public Enemy
    6. Little Caesar
    7. Scarface (1932)
    8. Female
    9. Baby Face
    10. Red-Headed Woman
    11. Republican National Committee
    12. Kenesaw Mountain Landis
    13. Commissioner of Baseball
    14. Black Sox Scandal
    15. Irving Thalberg
    16. Sol M. Wurtzel
    17. E. H. Allen
    18. Federal Trade Commission
    19. Male and Female
    20. Clara Bow
    21. The Saturday Night Kid
    22. Gloria Swanson
    23. Norma Talmadge

    پانویس
    1. LaSalle (2002), pg. 1.
    2. "Women in Pre-Code Film - Women's Media Center". www.womensmediacenter.com.
    3. "Pre-Code: Hollywood before the censors | Deep focus | Sight & Sound". British Film Institute.
    4. Turan, p. 371.
    5. Siegel & Siegel, p. 190.
    6. Yagoda, Ben. HOLLYWOOD CLEANS UP ITS ACT: The curious career of the Hays Office, American Heritage; accessed October 11, 2012.
    7. Gardner (2005), p. 92. (available online)
    8. "Inflation Calculator". DaveManuel.com. Retrieved October 30, 2015.
    9. Doherty, p. 6.
    10. Benshoff & Griffin, pg. 218.
    11. Doherty, pg. 2.
    12. Black, pg. 30.
    13. Butters Jr, pg. 148.
    14. LaSalle (1999), pg. 62.
    15. Vieira. pp. 7–8.
    16. Butters Jr, pg. 187.
    17. Vieira, pg. 8.
    18. Prince, pg. 31.
    19. Butters Jr, pg. 189
    20. Siegel & Siegel, pg. 379.
    21. Black, pp. 27–29. *Parkinson, pg. 42.
    22. Jeff & Simmons, pg. 6.
    23. Black, pg. 27.

    منابع
    • Benshoff, Harry M. & Griffin, Sean. America on film: representing race, class, gender, and sexuality at the movies. Wiley-Blackwell 2004.
    • Black, Gregory D. Hollywood Censored: Morality Codes, Catholics, and the Movies. Cambridge University Press 1996.
    • Butters, Jr., Gerard R. Banned in Kansas: motion picture censorship, 1915–1966. University of Missouri Press 2007.
    • Doherty, Thomas Patrick. Pre-Code Hollywood: Sex, Immorality, and Insurrection in American Cinema 1930–1934. New York: Columbia University Press 1999.
    • Gardner, Eric. The Czar of Hollywood. Indianapolis Monthly, Emmis Publishing LP February 2005. ISSN 0899-0328 (available online).
    • LaSalle, Mick. Complicated Women: Sex and Power in Pre-Code Hollywood. New York: St. Martin's Press 2000.
    • LaSalle, Mick. Dangerous Men: Pre-Code Hollywood and the Birth of the Modern Man. New York: Thomas Dunne Books 2002.
    • Siegel, Scott & Barbara. The Encyclopedia of Hollywood. 2nd edition Checkmark Books 2004.
    • Turan, Kenneth. Never Coming to a Theater Near You: A Celebration of a Certain Kind of Movie. Public Affairs 2004.
    • Vieira, Mark A. Sin in Soft Focus: Pre-Code Hollywood. New York: Harry N. Abrams, Inc. 1999.

    Further reading

    • Doherty, Thomas Patrick. Hollywood's Censor: Joseph I. Breen and the Production Code Administration. New York: Columbia University Press 2009.
    This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.